من بلبلم و رخ تو گلزار

من بلبلم و رخ تو گلزار شاعر : سيف فرغاني تو خفته من از غم تو بيدار من بلبلم و رخ تو گلزار وين زلف چو عنبر تو عطار جانا تو به نيکويي فريدي کمتر کنم اين فغان بسيار گفتم که چو روي گل ببينم هر لحظه در آردم به گفتار شوق گل روي تو چو بلبل خود گم شده چون بود طلبکار؟ من در طلب تو گم شده‌ستم هر گه که بنالم از غمت زار بر من همه دوستان بگريند هرگز نبود ز مرهم آزار دل، خسته نگردد از غم تو در دام هواي تو گرفتار از دانه‌ي خال تو دل من ...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

من بلبلم و رخ تو گلزار

شاعر : سيف فرغاني

تو خفته من از غم تو بيدار		من بلبلم و رخ تو گلزار
وين زلف چو عنبر تو عطار		جانا تو به نيکويي فريدي
کمتر کنم اين فغان بسيار		گفتم که چو روي گل ببينم
هر لحظه در آردم به گفتار		شوق گل روي تو چو بلبل
خود گم شده چون بود طلبکار؟		من در طلب تو گم شده‌ستم
هر گه که بنالم از غمت زار		بر من همه دوستان بگريند
هرگز نبود ز مرهم آزار		دل، خسته نگردد از غم تو
در دام هواي تو گرفتار		از دانه‌ي خال تو دل من
تا دل ندهد به چون تو دلدار		بسيار تنم بجان بکوشيد
زين عشق چو گرگ آدمي‌خوار		با يوسف حسن تو نرستم
آن دل که ز عشق گشت بيمار		چون جان به فناي تن نميرد
بر خاک در تو اشک گل کار،		چون کرد بناي آبگيري
رنگ رخ من ز روي ديوار		وقت است کنون که که ربايد
و اسباب حيوة همچو او تار		در دست غم تو من چو چنگم
گو سخت مزن که بگسلد تار		چنگي غم تو ناخن جور
وي چشم تو مست مردم آزار		اي لعل تو شهد مستي انگيز
کارم از دست و دستم از کار		درياب که تا تو آمدي، رفت
بر تنگ دلم همي نهد بار		اندوه فراخ رو به صد دست
بي روي تو زنده اي‌ست مردار		دور از تو هر آن کسي که زنده‌است
با مرکز خود شدم دگربار		در دايره‌ي وجود گشتم
تا پاي ز سر کنم چو پرگار		بر نقطه‌ي مهرت ايستادم
ناگه رخ چون تو شوخ عيار،		افتاد از آن زمان که ديديم
هم کيسه‌ي ما به دست طرار		هم خانه‌ي ما به دست نقاب
مرد اوست که ثابت است و سيار		در دوستي تو و ره تو
سگ سکه بدل کند در آن غار		گر بر در تو مقيم باشد
در خلوت قرب يار با يار		آن شب که بهم نشسته باشيم
هم مردم چشم باشد اغيار		هم بيم بود ز چشم مردم
شب را به فروغ شمع رخسار		پر نور چو روي روز کرده
من سوخته را بهشت ديدار		در صحبت دوست دست داده
از پسته‌ي تنگ خود به خروار		در پرسش ما شکر فشانده
چيده ز براي گل بسي خار		کاي در چمن اميد وصلم
در مجلس ما بگير و بگذار		جام طرب و هواي خود را
بر بنده رگي نماند هشيار		آن دم به اميد مستي وصل
بي خود شده عقل خويشتن دار		بيرون شده طبع آرزو جوي
در رقص دل از سماع اسرار		بر صوفي روح چاک گشته
در خانه ز من نمانده ديار		در چشم ازو فزوده نوري
سر بر زده آفتاب انوار		چون از افق قباي عاشق
اندر دل او به محو آثار		او وحدت خويش کرده اثبات
خرم به زيادتي دينار		اي از درمي به دانگي کم
در چشم هواي تو چو گلنار		مشتي گل تست در کشيده
کس سر نشود مگر به دستار		دلشاد به عالمي که در وي
اين هر دو نيفگني به يکبار		دستت نرسد بدو چو در پاش
جانت نشود چو مرغ طيار		تا پر هوا ز دل نريزد
خود را نفسي به عشق بسپار		اي طالب علم! عاشقي ورز
عشق از همه علمها به مقدار		کاندر درجات فضل پيش است
عالم نشود به بحث و تکرار		در مدرسه‌ي هواي او کس
بشکن قلم و بسوز طومار		گر طالب علم اين حديثي
ديگر نروي گسسته افسار		چون عشق لجام بر سرت کرد
يک خانه پر از بتان پندار		تو ممن و مسلمي و داري
در جيب تو سروران کفار		در جنب تو دشمنان کافر
تو با همه متفق به کردار		تو با همه متحد به سيرت
سر مست روي به گرد بازار		دايم ز شراب نخوت علم
تو بي‌خبر اي امام مختار		جهل تو تويي تست وزين علم
با آن همه علم جاهل انگار		تا تو تويي اي بزرگ خود را
رو آينه پاک کن ز زنگار		رو تفرقه دور کن ز خاطر
از کار جهان پر و تو بي کار		کاري مي‌کن که ننگ نبود
تنبيه تو کرده‌ام نه انکار		وين نيز بدان که من درين شعر
هستي به عزيز جان خريدار،		گر يوسف دلرباي ما را
تو جان عزيز خود نگهدار		ما يوسف خود نمي‌فروشيم
جز مهره چه سود باشد از مار		مقصود من از سخن جز او نيست
در برقع رنگ پوش اشعار		من روي غرض نهفته دارم

من بلبلم و رخ تو گلزار

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته