بحر دلت را چو علم کان هنر گير | | عيب عملهاي خويشتن چو ببيني |
بگذر ازين کوي و خانه جاي دگر گير | | اي پسر از مردم زمانه حذر گير |
تيغ بيفگن، براي دفع سپر گير | | در تو نظرهاي خلق تير عدو دان |
حشو صدف ممتلي به در و گهر گير | | چون تو نداني طريق غوص درين بحر |
جمله جهان نيکوان خوب صور گير | | چون تو نه آني که ره بري به معاني |
سوختهي دل به پيش او بر و در گير | | گر بجهد آتشي ز زند عنايت |
نام ازو همچو شمع و مهر چو زر گير | | يار اگرت از نگين خويش کند مهر |
جملهي آفاق را به زير نظر گير | | پاي بنه بر فراز چرخ و چو خورشيد |
خيل ملک را چو مرغ سوخته پر گير | | باز دلت چون به دام عشق در افتاد |
دام تضرع بنه به وقت سحر گير | | مرغ سعادت به شام چون نگرفتي |
سنگ بزن مغز را ز دانه بدرگير | | جان شريف تو مغز دانهي نفس است |
جملهي اعضاي خويش پاي سفر گير | | چون سر تو زير دست راهبري نيست |
وين همه بالا و شيب زير و زبر گير | | بگذر ازين پستي از بلندي همت |
تيغ عليوار زن، جهان چو عمر گير | | صدق ابوبکر را علم کن و با خود |
دامن معشوق را به دست ظفر گير | | سيف برو جان بباز و نصرت دل کن |