صافي درون چو شيشه و روشن شود چو مي

صافي درون چو شيشه و روشن شود چو مي شاعر : سيف فرغاني هر کو شراب عشق در آمد به ساغرش صافي درون چو شيشه و روشن شود چو مي نام‌آوري‌ست کاسم جميل است مصدرش آن دلبري که جمله جمال است نعت او هر در که يافت گوش ز لعل سخنورش در دل نهفت همچو صدف اشک قطره را در بحر عشق او که صراط است معبرش رو مستقيم باش اگر خوض مي‌کني بيمار دل که هست اماني مزورش بي‌داروي طبيب غم او بسي بمرد يک شب به روز کرد مهي گشت اخترش هر ذره‌اي که از پي خورشيد روي او آن کس...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

صافي درون چو شيشه و روشن شود چو مي

شاعر : سيف فرغاني

هر کو شراب عشق در آمد به ساغرش		صافي درون چو شيشه و روشن شود چو مي
نام‌آوري‌ست کاسم جميل است مصدرش		آن دلبري که جمله جمال است نعت او
هر در که يافت گوش ز لعل سخنورش		در دل نهفت همچو صدف اشک قطره را
در بحر عشق او که صراط است معبرش		رو مستقيم باش اگر خوض مي‌کني
بيمار دل که هست اماني مزورش		بي‌داروي طبيب غم او بسي بمرد
يک شب به روز کرد مهي گشت اخترش		هر ذره‌اي که از پي خورشيد روي او
آن کس که باز يافت به سر نيش خنجرش		بر فرق خويش تاج حيوة ابد نهاد
ننموده ره به شمع هدايت پيمبرش		و آن را که نور عشق ازل پيش رو نبود
جز در فراق خويش نگردد ميسرش		اي دلبري که هر که تو را خواست، وصل تو
باغ ار بهشت باشد و رضوان کديورش		نبود به هيچ باغ چو تو سرو ميوه‌دار
آن معدن جمال که هستي تو گوهرش		نه خارج و نه داخل عالم بود چو روح
مرده سري بر آورد از خاک محشرش		فردا که نفخ صور اعادت خوهند کرد
بي سکه‌ي غم تو بود جان چون زرش		در بوته‌ي جحيم گدازند هر که را
\N		پيوستگان عشق تو از خود بريده‌اند
آب حيوة داد لب همچو شکرش		ما را به بوسه چون بگرفتيم در برش
او دست در بر من و من دست در برش		گرديم هر دو مست شراب نياز و ناز
ما وصف مي‌کنيم به قانون ديگرش		در وصف او اگر چه اشارات کرده‌اند
ز آن روي همچو آتش و خط چو عنبرش		بسيار خلق چون شکر و عود سوختند
مصباح نور اشعه‌ي خورشيد منظرش		بفروخت در زجاجه‌ي تاريک کاينات
در سايه‌ي حمايت روي منورش		بر لشکر نجوم کشد آفتاب تيغ
اين مه که مفردات نجومند لشکرش		سلطان حسن او و يکي از سپاه اوست
جبريل آشيانه کند زير شهپرش		طاوس حسنش ار بگشايد جناح خويش
با آن کمال حسن، نيازي به زيورش		آرايش عروس جمالش مکن که نيست
با صنعتي چنين عرض اوست جوهرش		خورشيد کيميايي گر خاک زر کند
هر گه که داشت روي خود اندر برابرش		دل سست گشت آينه‌ي سخت روي را
شد جمله حسن چون رخ گل روي دفترش		هر کو چو من به وصف جمالش خطي نوشت
لب تشنه‌اي که مي‌طلبد چون سکندرش		آب حيوة يافت خضروار بي‌خلاف
بر هر کنار جوي، لب حوض کوثرش		آن را که آبخور مي عشق است حاصل است