زبان چو پسته شود سبز در دهن بي‌تو

زبان چو پسته شود سبز در دهن بي‌تو شاعر : صائب تبريزي گره چو نقطه شود رشته‌ي سخن بي‌تو زبان چو پسته شود سبز در دهن بي‌تو برون ز خانه دود شمع انجمن بي‌تو نفس گسسته چو تيري که از کمان بجهد چنان به خاک برابر نشد که من بي‌تو صدف ز دوري گوهر، چمن ز رفتن گل غبار ديده فزايد ز پيرهن بي‌تو شود ز شيشه‌ي خالي خمار مي‌افزون ز بس گريسته در عرصه‌ي چمن بي‌تو به چشم شبنم اين بوستان گل افتاده است گره فتاده به سررشته‌ي سخن بي‌تو ز ما توقع پيغام و نامه بيخبري...