وقت سحر ز عشق گل، بلبل نعره زن نگر | | باد شمال ميوزد، طرهي ياسمن نگر |
لالهي سرخ روي را، سوختهدل چو من نگر | | سبزهي تازه روي را، نو خط جويبار بين |
سنبل شاخ شاخ را، مروحه چمن نگر | | خيري سرفکنده را، در غم عمر رفته بين |
باد مشاطه فعل را، جلوهگر سمن نگر | | ياسمن دوشيزه را، همچو عروس بکر بين |
سوسن شيرخواره را، آمده در سخن نگر | | نرگس نيم مست را، عاشق زرد روي بين |
ناوک چرخ گلستان، غنچهي بي دهن نگر | | لعبت شاخ ارغوان، طفل زبان گشاده بين |
از پي ره زني او، طرهي ياسمن نگر | | تا که بنفشه باغ را، صوفي فوطهپوش کرد |
لشکريان باغ را، خيمهي نسترن نگر | | تا گل پادشاه وش، تخت نهاد در چمن |
چند غم جهان خوري، شادي انجمن نگر | | خيز و دمي به وقت گل، باده بده که عمر شد |
راح نسيم صبح بين، ابر گلاب زن نگر | | هين که گذشت وقت گل، سوي چمن نگاه کن |
وين شکن زمانه را، پر بت سيمتن نگر | | ني بگذر ازين همه، وز سر صدق فکر کن |
زندگيي به دست کن، مردن مرد و زن نگر | | اي دل خفته عمر شد، تجربه گير از جهان |
ماتم دوستان مکن، رفتن خويشتن نگر | | از سر خاک دوستان، سبزه دميد خون گري |
درنگر و ز خاکشان، حسرت تن به تن نگر | | جملهي خاک خفتگان، موج دريغ ميزند |
ريخته زير خاکشان، طرهي پرشکن نگر | | فکر کن و به چشم دل، حال گذشتگان ببين |
چهرهي او ز خاک بين، قامتش از کفن نگر | | آنکه حرير و خز نسود، از سر ناز اين زمان |
دلشدهي فراق بين، سوختهي محن نگر | | سوختي اي فريد تو، در غم هجر خود بسي |