گر من چون مور را دست به مويت رسيد | | موي به من ده که نيست قوت موري مرا |
موي تو اين مور را قوت پيلي دهد | | مور کنم پيل را موي کشان در هوا |
کرد دلم موي تو تنگتر از چشم مور | | مور ضعيف توام موي به من کن رها |
سر چه کشي همچو موي از من چون مورچه | | کور شود چشم مور موي تواش در قفا |
شاه محمد که مور بست نطاقش به موي | | موي به موري سپار پيش سليمان بيا |
مور نيازرد ازو يک سر موي اي عجب | | زانکه ازو مور را نيست به مويي عنا |
مور اگر بندگيش يک سر مو يافتي | | زانکه به موري نداد مالش موري رضا |
مور و ملخ ديدهاي موي شکافان به جنگ | | موي بکندي ز سر مور شدي اژدها |
هر که کند کش چو موي در حق مور رهش | | مور و ملخ جنگ اوست موي شکاف از دغا |
گر به جهان در چو مور حاسد جويي چو مو | | دانه کشد هم چو مور از سر موي آن گدا |
ور سر مويي کشد دشمن چون مور سر | | موي کشانش کند مور صفت مبتلا |
خصم که مورش شمرد زانکه چو مويي نيافت | | پي سپر آيد چومور از سر موي از قضا |
اي تو سليمان مور چند که در شرح مو | | هر بن موييش کرد خانهي موري فنا |
قامت عطار شد در صفت موي تو | | موي شکافي ز مور خوش بود اندر ثنا |
تا که بود پاي مور چون سر مويي ضعيف | | راست چو موري نحيف گوژ چو مويي دو تا |
مورچهي خط تو، کرد چو موري مرا | | خصم تو را باد موي خانهي موريش جا |
روي تو با موي و خط مور و سليمان به هم | | کي کند اي مشک مو مور تو چندين جفا |
چون به بر مه رسيد مورچه بر روي تو | | موي تو هندو لقب مور تو طوطي لقا |
ماه از آن موي زلف تيره شود همچو مور | | گر رسن مه بديد مورچه موي تو را |
موي ميانم چو مور لاجرم اندر هوات | | مشک از آن مور شب موي برد بر خطا |
سستتر از موي مور نيستمي گر ز تو | | يک يک مويم چو مور بست کمر بر وفا |
ز آرزوي موي تو هست مرا حرص مور | | با سر مويي رسيد با بر موري به ما |
چبود اگر موي تو در کف موري فتد | | موي بدين مور ده تا برهد از بلا |