بود درويشي ز فرط عشق زار

بود درويشي ز فرط عشق زار شاعر : عطار وز محبت همچو آتش بي‌قرار بود درويشي ز فرط عشق زار هم ز تاب جان زفانش سوخته هم ز تفت عشق جانش سوخته مشکلي بس مشکلش افتاده بود آتش از جان در دلش افتاده بود مي‌گريست و اين سخن مي‌گفت زار در ميان راه مي‌شد بي‌قرار چند گريم چون همه اشکم بسوخت جان و دل از آتش رشکم بسوخت ازچه با او درفکندي از گزاف هاتفي گفتش مزن زين بيش لاف او درافکندست با من بي‌شکي گفت من کي درفکندم با يکي تا چو اويي را تواند داشت...