صوفيي مي‌رفت، آوازي شنيد

صوفيي مي‌رفت، آوازي شنيد شاعر : عطار کان يکي مي‌گفت گم کردم کليد صوفيي مي‌رفت، آوازي شنيد زانک دربستست اين بر خاک راه که کليدي يافتست اين جايگاه غصه‌ي پيوسته ماند، چون کنم گر در من بسته ماند، چون کنم در چو مي‌داني برو، گو بسته باش صوفيش گفتا؛که گفتت خسته باش هيچ شک نبود که بگشايد کسي بر در بسته چو بنشيني بسي کز تحير مي‌بسوزد جان من کار تو سهل است و دشوار آن من نه کليدم بود هرگز نه دري نيست کارم رانه پايي نه سري بسته يا بگشاده‌اي...