عاشقي روزي مگر خون مي‌گريست

عاشقي روزي مگر خون مي‌گريست شاعر : عطار زو کسي پرسيد کين گريه زچيست عاشقي روزي مگر خون مي‌گريست چون کند تشريف رويت آشکار گفت مي‌گويند فردا کردگار خاصگان قرب خود را بار عام چل هزاران سال بدهد بردوام در نياز افتند، خو کرده به ناز يک زمان زانجا به خود آيند باز يک نفس در ديده‌ي خويشم نهند زان همي گريم که با خويشم دهند مي‌توان کشتن ازين غم خويشتن چون کنم آن يک نفس با خويش من با خدا باشم چو بي‌خود بينيم تا که با خود بينيم بد بينيم ...