علایم هشداردهنده ی خودکشی چیست؟
خودکشی در همه ی موارد قابل پیش بینی نیست اما بعضی از علایم هشداردهنده ی آن عبارتند از:
- بخشش وسایل با ارزش و سایر مقدمات و مراسم، مثل نوشتن وصیت نامه.
- آرامش ناگهانی در بحران مشکلات و اضطراب و عود بیماری.
- گفتن این که «خوشبخت کسی است که مرد»، «کاش صبح از خواب بیدار نمی شدم» یا «کاهش هرگز زاده نمی شدم».
- امتناع ناگهانی از ارتباط با دیگران و احساس بی ارزشی و پوچی.
- وجود سابقه ی خودکشی در خود فرد یا فامیل او.
- مشکلات جسمی، به خصوص بیماری های مزمنی که دردهای شدید جسمی ایجاد می کند.
- افزایش رفتارهای پرخطر (رانندگی با سرعت زیاد، نوشیدن الکل زیاد، حمل اسلحه و چاقو و...).
- افزایش ناگهانی انرژی و تغییر خُلق بعد از افسردگی اساسی.
- شنیدن صداهایی که امر به خودکشی یا خودآزاری می کند.
- داشتن نقشه و برنامه درباره ی نحوه ی اقدام به خودکشی.
- تهدید به خودکشی (اگرچه معمولاً کسی که قصد قطعی دارد، اعلام نمی کند اما هرگونه اشاره ای را باید جدی گرفت).
در برابر فرد افسرده با افکار خودکشی چگونه باید عمل کرد؟
- حتی الإمکان هر وسیله ی خطرناکی اعم از چاقو، اتومبیل، قیچی و داروها از دسترس او دور نگه داشته شود.
- اطمینان حاصل کنیم که بیمار در هر وعده داروهایش را مصرف می کند.
- با بیمار ارتباطی آرام و مطمئن داشته باشیم، تا حدّ امکان سعی کنیم به طور نامحسوس مراقب باشیم که او تنها نماند.
- تهدیدهای بیمار برای خودکشی را جدی بگیریم و جملات تحریک کننده مثل «تو جرئت این کار رو نداری» یا «وقتی دیگه به خدا هم پشت کردی من چی بگم» یا «آره این طوری ما هم راحت می شیم» به کار نبریم و او را سرزنش نکنیم و نگوییم: «مگه چی کم داری که این فکرها می یاد سراغت»، «همه ی این فکرها به خاطر بی کاریه».
- با رفتار حمایت کننده و مهربان به او پیشنهاد دهیم که هر زمان احساس کرد در برابر این افکار نمی تواند مراقبت کند به ما خبر دهد.
- حتماً با روان پزشک او تماس بگیریم و از او راهنمایی و کمک بخواهیم.
/م
