حق همنشین در رساله حقوق امام سجاد (علیه السلام) (بخش دوم)

هم نشینی، مقدمه یک دوستی ثابت است. 
 

(و در گفتگو با او به انصاف برخورد کن)
با انصاف با دیگران سخن گفتن یکی از حقوق هم نشین است. انصاف در لغت به معنای عدالت‌ورزی، اجرای قسط، رفتار درست و مطابق با عدالت، رعایت حق[1] و ضد ظلم[2]دانسته شده است. نراقی از بزرگان علم اخلاق آن را از جمله فضائل اخلاقی دانسته است[3] و دیگران گفته اند که آن بر رعایت مساوات و برابری در رفتار با دیگران و پرداخت حقوق مردم بدون تبعیض اشاره دارد.[4] 

در یک سخن می توان گفت، انسان منصف کسی است که در رفتار و قضاوت‌هایش از تعصب بی‌جا نسبت به خود، وابستگان و دوستان پرهیز کند و حقوق دیگران را ضایع نکند.[5] 
انصاف در سه قسم قابل تصور است:

انصاف در مقابل هم نشین می تواند تمام این سه نوع را در برداشته باشد. چه در مقام سخن، چه در مقام عمل و چه در مقام قضاوت باید به انصاف در مورد هم نشین رفتار کرد. گاه به راحتی حق هم نشین به خاطر راحتی ای که ممکن است با او در رفتار داریم، از بین رفته و پایمال می شود.
 

(و بدون اجازه او برنخیزی)
ارتباط درست با دیگران، به شرط توجه به ضوابط و قواعد آن هم نشینی است. وقتی با کسی هم نشین می شویم این هم نشینی، خود دارای هویتی می شود که حفظ این هویت بر دوش دو طرف است. اگر انسانی بدون اجازه این هم نشینی را ترک کند، شاید در ذهن دیگری بی ارزشی همراهی و هم نشینی او برداشت شود. انسان نباید با رفتار خود به گونه ای رفتار کند که باعث حقارت دیگری شود. اگر انسان هم نشین خود را حقیر کند، خود را حقیر کرده است.
اجازه گرفتن یعنی اینکه هم نشینی با آن فرد دارای ارزش است.
 

(ولی کسی که در پیش توست می تواند بدون اجازه تو برخیزد)
انسان در ارتباط با دیگران باید به گونه ای آسان گیر باشد. تکلف و سختی در ارتباطات می تواند هم نشینی دیگران با او را کمرنگ کند، در حدی که افراد از هم نشینی با او اجتناب کنند. برخی افراد در برخوردها و ارتباطات خود با دیگران به شدت سخت گیر هستند. برای خود آدابی را تعریف کرده اند و رسوماتی را تعریف کرده اند که هر کس خود را ملزم به رعایت این آداب و رسوم نکند، از هم نشینی با او دوری می کنند.

انسان باید در ارتباط با دیگران، تا حدی که شرع اجازه داده است، این راحتی را برای دیگران در ارتباط قائل باشد. حق آزادی و راحتی در ارتباط، حق هم نشین است. با این اوصافست که هم نشینی دیگران با او شیرینی و حلاوت دارد.
 

(لغزش های او را فراموش کن)
هر کس ممکن است خطاهایی داشته باشد و لغزش هایی در سخن و رفتار از او سر بزند. این بر هم فردی لازم است که خطاهای هم نشین خود را نادیده بگیرد. اگر احساس می کند آن خطاها ماندگارست و آسیب زا، سعی در اصلاح آنها داشته باشد. توجه بیش از حد به خطاهای دیگران، رابطه را یک رابطه ناامن می کند. هم نشینی ای که باید آرامش بخش باشد به مرور به یک رابطه زجرآور و سخت تبدیل خواهد شد.
 

(و نیکی هایش را به خاطر بسپار)
به خاطر سپردن خوبی ها و نیکی های دیگران، نشان از قدرشناسی فرد دارد. اگر نیکی ها به خاطر سپرده شود، هم نشینی اثرمند می شود، یادآوری آن نیکی باعث می شود هم نشینی ارزشمند شود و هر روز بر نیکی های ایشان افزوده گردد.
 

(و جز سخن خیر با او نگو.)
کالایی که باید در یک همنشینی رد و بدل می شود، کالای خیر یعنی سخن نیکو باشد. به گونه ای که هر کدام از هم نشینان پس از جدایی از یکدیگر، باری از خوبی ها و نیکی ها را برداشته و در انبار قلب خود ذخیره کند.