براي تفريح مي برمتان ورزش!

راسخون: 

 حالا همان جوان اول کشتي ايران در سال هاي نه چندان دور که به زيرگيري هاي کم نظير مشهور بود و در هر مسابقه اي که شرکت مي کرد، با يک مدال خوشرنگ به خانه برمي گشت، به جاي رقابت در عرصه کشتي براي کشور اکنون در قامتي ديگر به عنوان عضو شوراري شهر، يک استاد دانشگاه در رشته مديريت و يک مدير مسئول مطبوعاتي به همشهري جوان سر مي زند، با همان صراحت و راحتي گذشته سوال هاي را جواب مي دهد و از دغدغه هايش براي جوان ها مي گويد. حالا به جاي کشتي، «خدمت»، «مردم» و «ورزش» کليد واژه هاي عليرضا دبير هستند. درست در روز تولدش (25 شهريور) و در پايان سي و سومين سال زندگي اش، باز هم با هم از جواني گفتيم و از جواني که زود پيشکسوت شده است!

اگر نخواهيم با شما از ورزش بگوييم، از کجا شروع کنيم؟
سراغ ورزش که نمي توانيم نرويم! چون مثل اين است که به يکي بگوييد با اصلش کار نداشته باشد؛ مثل اينکه من اهل جنوب شهرم و مي گوييد از جنوب شهر صحبت نکن. اين اصلا نمي شود اصلا.

پس از اينجا شروع مي کنم که شما جوان ترين عضو شوراي شهر هستيد. مجله ما هم همشهري جوان است. براي جوانان چه کار کرده ايد؟
اگر از خودم بپرسيد، آن طوري که دلم بخواهد و در نظر اشته باشم، نه! جوان يک بعد ندارد که بخواهيم بگوييم رد اين باره کار کرده ايم و موفق بوده ايم. جوان همه ابعاد ورزشي، فرهنگي، اجتماعي و ديني را شامل مي شود؛ مثلا اگر از بعد ورزشي نگاه کنيم، بايد بگويم کارهايي انجام شده که در نوع خود موفق هم بوده. در بعد فرهنگي و اجتماعي هم فعاليت هايي به ثمر رسيده، کاري که ما در شوراي شهر انجام مي دهيم، بايد برايندش را در مديريت شهري ديد؛ کارهايي که شهرداري انجم داده است. ولي يادمان باشد بزرگ ترين کاري که ما بايد انجام بدهيم، جلب اعتماد جوانان است؛ اعتماد کردن فرايند سختي است مبتني بر آگاه سازي. براي اين کار، افراد بايد مسؤوليتشان را بشناسند. وقتي مسؤوليت را شناختند، بايد پاسخگو باشند. شفافيت نيز مهم است تا برسيم به اعتمادسازي. فکر مي کنم در اين حوزه خيي کار داريم و حالا حالا ها بايد بدويم.

يعني يکي از نمونه کارهايي که انجام داده ايد، همين اعتمادسازي است؟
ببينيد در مديريت شهري نوع نگاه ها فرق کرده است و انصافا با پنج، شش سال پيش تفاوت دارد؛ مثلا وقتي مي رويد در موضوع شوراياي هايي که در جريان است، مي بينيد که خيلي از جوانان آمده اند پاي کار و به عنوان شورايار انتخاب شده اند. اين مشارکت و همراهي ارزشمند است. دوم اينکه شما اگر در ورزش همگاني نگاه کنيد، اقدامات مهم شهري را مي بينيد؛ ولي مهم اين است که همين فعاليت ها هم به عهده خود جوانان گذاشته شده يا در بحث فعاليت هاي ديني اگر نگاه کنيد، نوع شعارهايي که داريم، تغيير کرده است.

از نظر اکثر کارشناسان و البته رصدهاي ما، سه بحث ازدواج، مسکن و کار هنوز دغدغه هاي اصلي جوانان را تشکيل مي دهد. در اين زمينه چطور، برنامه اي نداريد؟
ببينيد؛ وضعيت مديريت شهري و بودجه اي که دارد...
مي دانم که محدوديت هست
بله، بالاخره ما تا جايي که ظرفيت وجود داشته است، کارهايي کرده ايم؛ ولي مجموعه توان مديريت شهري به اندازه اي نيست که مستقيم وارد مشکل مسکن شود. مثلا ما مي توانيم همکاي کنيم و در بحث ازدواج تسهيلاتي بدهيم ولي نمي توانيم آن طوري وارد شويم که مثلا مشکلي حل بشود يا دغدغه اي تا حدودي تسکين پيدا کند؛ چون بالاخره کار ما چيز ديگري است. در بحث اشتغال هم همين طور و مسؤوليت اصلي به عهده دولت گذاشته شده.

در بحث تسهيلي ازدواج هميشه شهرداري فعال بوده. مگر اين طور نيست؟
ببينيد، اين دو نوع بحث است؛ يکي بحث وام دادن است و يکي هم بحث آگاه سازي. من حسي مي کنم کار شهرداري بيشتر بايد در حوزه دومي باشد. بحث آگاه سازي جوان ها نسبت به چگونگي انتخاب همسر و زندگي از سنين پايين؛ البته بحث تسهيلات هم فراموش نشده و دنبالش هستيم که براي بحث ازدواج هاي آسان و کم هزينه در هر منطقه سالن هايي ايجاد کنيم و کساني که نمي خواهندمراسم پرخرجي داشته باشند، عروسي شان را آنجا برگزار کنند يا مثلا وام بانک شهر را هم گذاشته ايم ولي هيچ کدام از اينها زياد چشمگير نيستند؛ چونبودجه مديريت شهري خيلي محدود است. ولي فکر مي کنم در حوزه اطلاع رساني و آگا سازي، بيشتر مي توانيم موثر باشيم.

آقاي دبير! ايده اصلي ما اين بود که مي خواستيم با شما برويم توي تهران بگرديم و بعد ببينيم که شما چه نوع سرگرمي هايي را به ما پيشنهاد مي کنيد.
من قبل از اين سوال يک نکته بگويم؛ چيزي که الان دغدغه اصلي جوانان و نوجوانان تهراني است، عدم وجود فضاي سرگرمي و تفريحي براي آنهاست. شما يک نوجوان 15-14 ساله يا سنين  بالاتر را براي تفريح کجا مي بريد؟ فقط بايد بروند پارک. مديريت شهري بايد براي تخليه انرژي جوانان هم فکر کند و اين ديگر از وظايف اصلي است؛ چون همه که ورزشکار يا هنرمند نمي شوند اما به تخليه انرژي و هيجان نياز دارند. الان براي جبران همين ضعف در منطقه 22 استارت يک مجموعه بازي کامل را زده ايم؛ يک جورهايي يک تهران لند واقعي!

الان چي؟ چون فکر نکنم آن کار تا دو،سه  سال ديگر تمام شود. ولي امروز کدام سرگرمي در تهران هست که مي شود پيشنهادش داد؟
فکر مي کنم که الان در تهران به غير از رستوران گردي و خيابان گردي سرگرمي خاصي نيست! يعني اگر من بخواهم به شما بگويم که برويم سرگرمي بايد بنشينيم دور هم، يا برويم ورزش که خود من با توجه به علايقم، اين کار را انجام مي دهم و سرگرمي از ديد من ورزش است. ولي مديريت شهري تا مي تواند بايد تفريحات سالم بگذارد؛ از کتابخانه گرفته تا شهربازي.

يعني اگر ما يک روزي بياييم دنبال شما که با هم برويم سراغ يک سرگرمي، مي رويم رستوران؟
با من؟ مي برمتان ورزش!

کجا؟
يا مي رويم فوتبال بازي مي کنيم يا مي برمتان بدنسازي، کوه و استخر هم هست.

در همين زمينه ورزش، شهرداي براي يک سرگرمي سالم و رايگاه چه کرده؟
من مي گويم خوب کار کرده؛ ولي بايد قبلش به اين نتيجه رسيم که نسبت به چي خوب کار کرده؛ مثلا ما 600 زمين چمن مصنوعي درست کرده اسم که در همين تهران کار بزرگي است. اسمش ساده است. ولي مي دانيد که پيدا کردن يک تکه زمين در نقطه هايي از تهران به اين سادگي ها نيست و با همه اينها زمين 600 زمين چمن مصنوعي در همه مناطق پايتخت آمده شده يا ورزش را آورده ايم پيش چشم مردم، بسياري زا پارک ها را به دستگاه هاي ورزشي مجهزي کرده ايمتا ورزش نزديکشان باشد. نمي خواهم بگويم کاامل است، باز هم کم است؛ ولي خيي خوب جلو رفته ايم؛ گرچه باز هم جوابگو نيست.

يعني نسبت به هيچي خوب است؟!
نسبت به هيچي خوب است اما نسبت به جوان هايي که ما دارمي خوب نيست. يک نکته را يادتان باشد که اولويت سي ام شهرداري، ورزش بوده اسم. با ورود به شورا و اينکه شهردار تهران همخودش خيلي ورزش را دوست دارد. رويکرد عوض شده است و آمده توي رويکردهاي اول و دوم و سوم شهرداري تهران! چرا  که با ورزش مي شود جلوي آسيب هاي اجتماعي را گرفت، با ورزش مي توان فرهنگسازي کرد و اوقات فراغت را پر کرد.

 
امسال هم اوقات فراغت تمام شد. فکر مي کندي نمرده مجموعه مديريت شهري در پر کردن اوقات فراغت جوانان چند بوده؟
ببينيد؛ باز دارم مي گويم که نسبت به چي و نسبت به کي؟ اگر مايک معيار خوبي دستمان باشد، شايد نمرده شهرداري از 20 به 5 هم نرسد ولي چون فعلا چيزي نيست، نسبت به ديگر ارگان ها که براي اوقات فراغت حرف مي زنند، نمرده خوب مي گيرد.

چند مي دهيد مثلا؟
نسبت به ساير نهادها، من 16 يا 17 مي دهم. خيلي سخت است که شما در 374 محله هر هفته در يک پارک، يک مراسم نشاط آور برپا کنيد. شما حتما برنامه برنامه داشته ايد و قطعا مي دانيد که چقدر اجراي اين مدل برنامه ها- آن هم به اين گستردگي- صعب است! بله اگر قرار باشد ما با مقياس جهاني بسنجيم خيلي عقبيم؛ ولي نسبت به تجربه شهرداري در همين دو، سه سال، پيشرفت خوبي بوده.

ببينيد، شما در يک نهادنظارتي مشغوليد. به نسبت آن نظارت چه نظري داريد؟
ديکته نوشته نشده غلط ندارد. وقتي يک کاري انجام مي شود. صددرصد آن اشتباه هم هست. بالاخره من هم با دانستم همه اين ضعفها گفتم نمرده 17-16. شايد فلان محله راضي کننده نبوده؛ ولي صحيح نيست براي چند نقطه ضعف کل کار را بکوبيم. تذکر هم مي هيم. توي خفا، همانند گفته قرآن که مي گويد درخفا تذکر بدهيد.

يادم مي آيد که شهرداري قرار بود متولي ورزش همگاني بشود که با توجه به پيشرفت هايش در اين زمينه، ايده بدي هم نيست.
طبق قانون برنامه چهارم توسعه، شهرداري متولي اش است؛ ولي عملا چيزي نمي بينيم که به شهرداري ها واگذار شود. خب، دوستان قبول نمي کنند و گرنه بايد ايده شهرداري اين باشد که ما ورزش را مي بريم به خانه افراد، يعني وقتي جواني، صبح به صبح ملزم است نماز بخواند، ورزش را هم حتمي ببيند. اگر ما به سمت اين برويم موفقيم!

شما همزمان با رئيس کميته ورزش شوراي شهر هم هستيد ووظيفه شهرداري را ورود به ورزش همگاني مي دانيد، اما  آيا ورود به شهرداري به ورزش قهرماني را هم مي پسنديد؟
ببينيد؛ سلسله مراتب داريم. يک روزش داريم که پرورشي است، بعداز آن ورزش همگاني است و سطح ديگر، قهرماني، يک سطح هم ورزش حرفه اي. سطح اول پرورشي در آموزش و پرورش، سطح دوم همگاني با شهرداري و سطح سوم ورزش قهرماني است. ورزش قهرماني را فدراسيون ها بايد انجام بدهند. سطح چهارم، حرفه اي است؛ يعني عين باشگاه پرسپوليس، باشگاه استقلال و... که بايد خصوصي باشند. الان هر چهار سطح را دولت انجام مي دهد. دولت که مي گويم يعني سازمان تربيت بدني ولي براساس قانون، شهرداري ها متولي ورزش همگاني اند.

اين سوالم مقدمه اين پرسش بود که حالا ورود به شهرداري به حوزه ورزش حرفه اي را مي پسنديد؟ مثلا همين استقلال و پرسپوليس؛ اسپانسرشان کيست؟
من خودم نقد دارم به اين قضيه و مخالفم. اصلا پرسپوليس و استقلال حتما بايد بروند بخش خصوصي و از اين موضوع نترسيم؛ به نفع پرسپوليس و استقلال هم هست.

نکته اش اين است که شهرداري زماهايي وارد شده که اين باشگاه ها داشته اند زمين مي خوردند.
همه نگاه ها به شهداري براي کمک خواستن است؛ مثل زورو! يعني موقع کمک گرفتن فکر مي کنند شهرداري زورو است ولي واقعا اين نست. بايد ديدها عوض بشود!

مي خواستم بدانم که شما دلتان براي مديريت ورزش تنگ شده است؟
الان نه!

خب کي بله؟
هر موقع فضا درست باشد. رفاقت دوطرفه است.

بعد مي خواهم بي تعارف بدانم که در آينده برنامه تان چيست؟ خودتان گفتيد که خدمت اصل است، آينده اين خدمت را کجاها مي بينيد؟
واقعا برايم مهم نيست که کجا باشم،مهم هست ولي آن طوري که فکر کنيد دغدغه ام باشد، نه؛ فقط از خدا خواسته ام هر جايي که هستم (آن طوري که صلاح است، هر طوري که خودش مي داند) اثرگذار باشم. دوم هم اينکه در راستاي تخصصم باشد؛ نه اينکه مثلا به من بگويند برو توي صنعت، خب من مديريت خوانده ام ولي آدم بايد جوري باشد که بتواند اثر بگذارد. حضرت علي(ع) مي فرمايند: «شغلي را که بگيري و نتواني خوب انجام دهي از خيانت کمتر نيست، عين خيانت است.» آدم هميشه بايد اين جمله جلوي چشمانش باشد.

آقاي دبير را الان توي خيابان مي بينند بيشتر تحويل مي گيرند يا چند سال پيش؟
من واقعا آن چهره مردم مدار را با هيچي عوض نمي کنم. افتخارمي کنم که هنوز مردم به عنوان يک قهرمان ملي به من نگاه مي کنند. حالا چه حوزه ورزش باشد يا حوزه اجتماعي يا سياست. هميشه سعي مي کنم از مردم فاصله نگيرم.

منبع:همشهری جوان شماره 281

999