ای صوفیان ریاکار که اگر شرایط مساعد باشد، مخفیانه به باده نوشی هم می نشینید، بهار آمد و گل شکفته شد و بلبل از عشق گل مست و عاشق شده است؛ بشتابید به سوی باده نوشی و شادی و مستی؛ زیرا زمان باده نوشی و شاد...

ای زاهد که همیشه مرا نصیحت می کنی!از من که مست جمال معشوق هستم، انتظار نداشته باش که از این راه خود برگردم و توبه کنم و به آن پای بند باشم؛ زیرا این عشق و مستی من سابقه ای ازلی دارد و من از همان روز نخست

ای معشوق!خیال چهره ی زیبای تو در هر حالت و هر جا که می رویم، با ماست و بوی خوشی که از زلف تو به مشام ما می رسد، جان و روح ما را که آگاهانه عشق تو را پذیرفته مدد می دهد و ما زنده به عشق توییم.

وقتی سخنان عارفان و رهروان راه عشق را می شنوی، مگو که نادرست است؛ ای عزیز جان من!اشتباه تو این است که سخن اهل دل را درک نمی کنی و نمی فهمی و در شناخت حقیقت به خطا رفته ای.

من دل و دین خود را در راه عشق از دست دادم و کارم به جنون کشید، اما نتوانستم معشوق خود را بر سر لطف آورم، او به سرزنش من پرداخت و گفت:از من دور شو که دیگر سلامت و عافیت نخواهی داشت و بدنام خواهی بود.

ماه روزه به پایان رسید و عید فطر آمد و دل های عاشقان به شور و شوق افتاد و شاد شد؛ شراب نیز در میخانه به جوش آمده و رسیده است؛ وقت آن است دوباره به یاد معشوق شراب بنوشیم و مست شویم.

ای نسیم سحر -که از جایگاه آن معشوق باخبری و اجازه ی ورود به کوی او را داری -به من بگو جایگاه امن و آسایش آن یار دلربا و آن زیباروی عاشق کش چالاک کجاست؟

غزل شماره هجده حافظ در روزهای اول شوال و همزمان با ایام ورود مجدد شاه شجاع به شیراز، پس از شکست سختی که به برادر خود داد، سروده شده است. این غزل سراسر شادی، نشاط و گشایش در امور پس از گذراندن دوره سختی...

سینه ی من -که تحمل هرگونه سختی و مصیبتی را داشت -به سبب آتش عشق و غم دوری از معشوق چنان سوخت که تمام هستی و زندگی ام را نابود کرد.

ای یار!این چنین که ابروی گستاخ و بی باک تو گره در کمان انداخته و نشان خشم و غضب تو دارد، پیداست که قصد جان من زار ناتوان را کرده است.