من و انکار شراب اين چه حکايت باشد غالبا اين قدرم عقل و کفايت باشد تا به غايت ره ميخانه نمي‌دانستم ور نه مستوري ما تا به چه غايت باشد

هر که را با خط سبزت سر سودا باشد پاي از اين دايره بيرون ننهد تا باشد من چو از خاک لحد لاله صفت برخيزم داغ سوداي توام سر سويدا باشد

به حسن و خلق و وفا کس به يار ما نرسد تو را در اين سخن انکار کار ما نرسد اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند کسي به حسن و ملاحت به يار ما نرسد

اگر روم ز پي اش فتنه‌ها برانگيزد ور از طلب بنشينم به کينه برخيزد و گر به رهگذري يک دم از وفاداري چو گرد در پي اش افتم چو باد بگريزد

راهي بزن که آهي بر ساز آن توان زد شعري بخوان که با او رطل گران توان زد بر آستان جانان گر سر توان نهادن گلبانگ سربلندي بر آسمان توان زد

سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد به دست مرحمت يارم در اميدواران زد چو پيش صبح روشن شد که حال مهر گردون چيست برآمد خنده خوش بر غرور کامگاران زد

در ازل پرتو حسنت ز تجلي دم زد عشق پيدا شد و آتش به همه عالم زد جلوه‌اي کرد رخت ديد ملک عشق نداشت عين آتش شد از اين غيرت و بر آدم زد

دمي با غم به سر بردن جهان يک سر نمي‌ارزد به مي بفروش دلق ما کز اين بهتر نمي‌ارزد به کوي مي فروشانش به جامي بر نمي‌گيرند زهي سجاده تقوا که يک ساغر نمي‌ارزد

ساقي ار باده از اين دست به جام اندازد عارفان را همه در شرب مدام اندازد ور چنين زير خم زلف نهد دانه خال اي بسا مرغ خرد را که به دام اندازد

دلم جز مهر مه رويان طريقي بر نمي‌گيرد ز هر در مي‌دهم پندش وليکن در نمي‌گيرد خدا را اي نصيحتگو حديث ساغر و مي گو که نقشي در خيال ما از اين خوشتر نمي‌گيرد