ای معشوق!به سوی من بیا تا بار دیگر به این دل خسته ی من توانایی باز گردد و تن بی روحم، جانی تازه بگیرد و زنده شود.

ای معشوق!ای سرو راست قامت زیبایی که با ناز و عشوه می خرامی!عاشقانت در اشتیاق دیدار ناز و کرشمه ی تو لحظه شماری می کنند و صد گونه نیاز و تمنا دارند.

این منم که چشم گشودم و چهره ی دلربای یار را دیدم و جمال او بر من متجلّی شد، ای خدای کارگشا و بنده نواز!به خاطر این نعمت چگونه می توانم شکر تو را به جای آورم؟!

هراز بار سپاس که تو را آن گونه دیدم که در حال و روز خوب و خوشی به سر برده و به کام و آرزوی دل خود رسیده ای و از روی پاکی و صداقت با دل من موافق و همدم شده ای.

ای معشوق!چهره ی زیبایت را نمایان کن و به من بگو که دست از جان بشوی تا در برابر شمع روی تو همچون پروانه ی عشق آتش به جان خود بزنم و بسوزم؛ برای دیدار تو هر چه بتوانم، انجام می دهم.

پند و نصیحتی به تو می دهم، آن را بشنو و بهانه جویی مکن و هر آنچه نصیحت کننده ی دلسوز مهربان به تو می گوید، بپذیر و بیشتر از این بهانه مگیر.

غم مخور که سرانجام یوسف گم گشته به کنعان -سرزمین مادری خود -باز می گردد و کلبه ی غم و اندوهی که در فراق یار، مکان گریه و ناله بود به گلستان تبدیل می شود و شادی به جای غم می نشیند.

ای نسیم صبحگاهی!از خاک راه معشوق بوی خوش بیاور که نشانی از توجه و محبّت اوست.غم دل را ببر و مژده ی وصل و دیدار یار را برایم بیاور.

بار دیگر بلبل عاشق و شکیبا از شاخه ی سرو بلند قامت آواز سر دارد که چشم بد از روی گل دور باد؛ بلبل با آواز خود رسیدن فصل بهار را نوید می دهد.فصل عشق و مستی فرا می رسد.

ای معشوقی که از تابش و درخشندگی چهره ی زیبایت،عمرم چون لاله زار با طراوت و شاداب است!به سوی من بازگرد که بدون وجود گل رویت، شکوفه ی جوانی ام پژمرده و طراوت و شادابی آن تمام شد؛ پیش از آنکه تو بیایی، شکوفه...