دیشب معشوق از اینجا می گذشت و چهره اش از زیبایی و مستی، سرخ و برافروخته بود و معلوم نبود که باز در کجا دل عاشق غمگینی را به آتش عشق خود سوزانده بود.

دیشب در محفل ما عاشقان از سرگذشت زلف زیبا و تابدار تو حکایتی نقل شد و تا ساعاتی پس از نیمه شب از زنجیر گیسوی تو که دل های مشتاقان را گرفتار می سازد، سخن رفت.

کُشته شدن این عاشق هجران کشیده و آزرده خاطر به ضرب شمشیر تو سرنوشت من نبود،و گرنه دل تنگ و بی رحم تو در انجام این کار هیچ ابایی نداشت و تعلل نمی کرد.

اگر به آزردگان و دلخستگان راه عشق که در جستجوی یار و در طلب دیدار هستند، اما توانایی طی کردن راه عشق و رسیدن به آرزوی خود را ندارند، ستم کنی و سخت بگیری، شرط جوانمردی و انصاف نیست.

یاد آن روزگاران به خیر باد که منزل و مأوای من بارگاه تو بود و خاک این درگاه همچون سرمه ای روشنی بخش دیدگان من بود.

در روزگاران گذشته بیش از اینها در فکر عاشقانت بودی، به طوری که عشق ورزی و مهربانی تو نسبت به ما در همه ی عالم مشهور و زبانزد بود.

تا زمانی که از شراب و میکده ی عشق نام و نشانه ای وجود داشته باشد، پیوسته بنده و مطیع پیر مغان خواهیم بود.همیشه در برابر او متواضع و خاکسار و گوش به فرمان هستیم.

یاد آن روزها به خیر باد که تو پنهانی به ما توجه و عنایت داشتی و نشانه ی این عشق و محبت تو بر چهره ی ما نمایان بود.یاد آن روزگاری که تو ما را دوست داشتی به خیر باد.

سالیان سال دفتر و کتاب ما در گرو شراب بود و میکده با داشتن مشتری هایی از اهل علم و درس و دعا، رونق داشت.یعنی ما در مدرسه درس و دعا می خواندیم و در دفتر یادداشت می کردیم، آنگاه این دفتر را برای نوشیدن شراب...

اگر در میخانه را به خاطر دل زاهد ریاکاری که به عبادت خود مغرور است، بستند؛ مطمئن باش که حتماً آن را به خاطر خدا باز خواهند کرد و این زاهد مغرور، دست از ریا و تزویر برداشته است.