ای معشوق من!دل مجروح و آزرده پر درد من با لب شیرین و نمکین تو حقّ دوستی و محبت دارد، حال که قصد سفر و رفتن دارم، حق دوستی مرا نگه دار و به من وفادار بمان؛ خدا نگهدارت.

چنانچه هزار دشمن قصد نابودی و از بین بردن مرا داشته باشند، وقتی تو دوست و همدم من هستی، از دشمن ترسی ندارم.ای معشوق!تا تو را دارم از هیچ کسی نمی ترسم.

هنگامی که در حال نوشیدن شراب هستی، جرعه ای از آن را به یاد گذشتگان بر روی خاک قبر آنها بیفشان که اگر سودی از گناه تو به دیگران برسد، باکی نیست.

چنانچه به طور پیوسته و مداوم جایگاه امن و آسوده و شراب صافی و خالص و معشوقی مهربان و دلسوز برایت حاصل شد، خوشا به سعادتت.

زبان قلم قصد ندارد که داستان فراق و دوری را بیان کند، و گرنه ی قصه ی هجران را برایت شرح می دهم؛ یعنی فراق چنان دردناک است که نمی توان گفت.

اگر بخت و اقبال مرا یاری کند، دامن معشوق را به دست می گیرم و او را در آغوش می کشم.اگر بتوانم او را به سوی خود بکشم، جای بسی شادی و خرسندی است و اگر در راه عشق او کشته شوم، چه شرف و سرافرازی بزرگی نصیبم...

سحرگاهان به آرزوی تماشای گلستان و استشمام بوی خوش آن لحظه ای به باغ رفتم تا چون بلبل عاشق، دلتنگی خود را درمان کنم و دلم شاد شود.سحرگاه، زمان مناسبی برای اظهار دلتنگی های عاشقان است.

ای محبوب!در وفاداری به عشق تو مانند شمع فروزان در میان زیبارویان عالم مشهورم و همچون شمع در محفل عاشقان و رندان تا صبح می سوزم و آرام و قرار ندارم.

هنگام بامداد که از خلوتگاه کاخ آفرینش، خورشید عالمتاب، نور خود را در همه جا می پراکند و همه جا را روشن می کند.

به شکوه و عظمت و جاه و جلال شاه شجاع قسم می خورم که به خاطر مال و مقام دنیا و حمایت های مالی شاه با کسی جنگ و نزاع ندارم.