تو دامن از کف من دوش در کشيدي و گفتم

تو دامن از کف من دوش در کشيدي و گفتم شاعر : اوحدي مراغه اي که: آستين تو بوسم، بر آستان تو افتم تو دامن از کف من دوش در کشيدي و گفتم ز ديده اشک بباريد و من چو گل بشکفتم دلم چو غنچه سحرگاه تنگ بود و به مهرت چو يک دو روز بديدي که با خيال تو جفتم ز طيره بر نظرم نيز راه خواب ببستي فغان کنم ز تو،منکر شوي که: هيچ نگفتم هزار تلخ بگويي مرا و چون بر مردم اگر چه راز دل خود ز چند گونه نهفتم ز رنگ گونه‌ي زردم چو روز گشت هويدا ز ناله‌ي من مسکين نخفته‌اند...