ما را چو چشم خويش نژند و حزين مکن | | اي شوخ ديده اسب جفا بيش زين مکن |
چون دور آسمان دگري به گزين مکن | | اي ماه روي بر سر ما هر زمان ز جور |
مهري که خود نمودهاي آن مهر کين مکن | | مهري که خود نهادهاي آن مهر بر مدار |
گه چون خليفه نايب ما ز آستين مکن | | گه چون خداي حاجت ما ز آستان مساز |
در زلف و رخ نگر سخن کفر و دين مکن | | در خال و لب نگر سمر عز و دل مگوي |
نوز روي شرم دار حديث يقين مکن | | از زلف تابدار نشان گمان مجوي |
رخ چون چراغ حجرهي روحالامين مکن | | زلفت چو طوق گردن ديو لعين شدست |
اي ما به تن کمان تو با ما کمين مکن | | اي ما به روح تير تو با ما سنان مباش |
با ما چو حلقهدار لبان چون نگين مکن | | خواهي که تا چو حلقه بمانيم بر درت |
از روي خويش چشم خسان لاله چين مکن | | خواهي که لاله پاش نگردد دو چشم من |
با هجر خويشمان نفسي همنشين مکن | | بنشانمان بر آتش و بر تيغ و زينهار |
از خود بترس و ديدهي ما را چو هين مکن | | تو هم ميي و هم شکري هان و هان بتا |
عهد و وفا و خدمت ما در زمين مکن | | اي از کمال و لطف و بزرگي بر آسمان |
خود را چو کودکان و زنان نازنين مکن | | مردي نه کودکي که زني هر دم از تري |
با ما همي چو آن نکني باري اين مکن | | با تو وفا کنيم و تو با ما جفا کني |
وقت علاج سرکه کن و انگبين مکن | | آخر ترا که گفت که در جام بيدلان |
نان گندمين بدار و سخن گندمين مکن | | آخر ترا که گفت که با عاشقان خويش |
ما را ز غم چو سوختهاي پوستين مکن | | آنان فسردهاند کشان پوستين کني |
ما را بپرس گه گهي آخر چنين مکن | | گر چه غريب و بي کس و درويش و عاجزم |
او را به تيغ هجر چو نون و چو سين مکن | | اي پيش تو سنايي گه يا و گه الف |