کز تو ببرد آتش عشق تو آب مايي | | جانا نگويي آخر ما را که تو کجايي |
خود همچو دانه گشتي در ناو آسيايي | | ما را ز عشق کردي چو آسياي گردان |
گاه از سپهر جانها چون ماه نو برآيي | | گه در زمين دلها پنهان شوي چو پروين |
چون برق ميگريزي چون باد ميربايي | | از بهر لطف مستان وز قهر خود پرستان |
چون عندليب بيدل همواره ميسرايي | | بهر سماع دنيا بر شاخهاي طوبا |
دلهاي عاشقان را در پردهي هوايي | | خورشيدوار کردي چون ذرههاي عقلي |
از نوک کلک نرگس بر لوح کهربايي | | ياقوت بار کردي عشاق لاله رخ را |
منشور حسن و تمکين از خلعت خدايي | | اي يافته جمالت در جلوهي نخستين |
با خاک کف پايت يکذره آشنايي | | روحالقدس ندارددر خوبي و لطافت |
گردد ز مهر چهرت پر نور و روشنايي | | بردار پرده از رخ تا حضرت الاهي |
در گرد گوي ارضي يا حلقهي سمايي | | گويي مرا بجويي آخر کجا بجويم |
بندازد از جمالت جان تاج کبريايي | | بگشاي بند مرجان تا همچو طبع بيجان |
پنهان ز هر دو عالم در صدر پارسايي | | اي تافته کمالت از چار سوي ارکان |
منزل به کوي رندي يا راه پارسايي | | بر خيره چند جويم آنرا که او ندارد |
در حجرهي غريبان تو خود درون نيايي | | ما ز انتظار مرديم از عشق تو وليکن |
کم زان مکن که بيرون رويي به ما نمايي | | گيرم که بار ندهي ما را درون پرده |
بايد ز نقش نامه نام تو توتيايي | | بي روي تو نگارا چشم اميد ما را |
بدهند اگر بپرسي بر حسن تو گوايي | | ناديده کس وليکن از سنگ و چوب کويت |
در نظمهاي عالي وصف ترا سنايي | | ني ني اگر نديدي رويت چگونه گفتي |