روشنان آينه‌ي دل چو مصفا بينند

روشنان آينه‌ي دل چو مصفا بينند شاعر : فخرالدين عراقي روي دلدار در آن آينه پيدا بينند روشنان آينه‌ي دل چو مصفا بينند جان فشانند بر او کان رخ زيبا بينند از پس آينه دزديده به رويش نگرند ز آرزوي رخ او واله و شيدا بينند چون بديدند جمالش دل خود را پس از آن دوست را هر نفس اندر همه اشيا بينند عارفان چون که ز انوار يقين سرمه کشند که بدو در رخ زيباش هويدا بينند در حقيقت دو جهان آينه‌ي ايشان است چون ازو ياد کنند آينه رخشا بينند چون ز خود ياد کنند...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

روشنان آينه‌ي دل چو مصفا بينند

شاعر : فخرالدين عراقي

روي دلدار در آن آينه پيدا بينند		روشنان آينه‌ي دل چو مصفا بينند
جان فشانند بر او کان رخ زيبا بينند		از پس آينه دزديده به رويش نگرند
ز آرزوي رخ او واله و شيدا بينند		چون بديدند جمالش دل خود را پس از آن
دوست را هر نفس اندر همه اشيا بينند		عارفان چون که ز انوار يقين سرمه کشند
که بدو در رخ زيباش هويدا بينند		در حقيقت دو جهان آينه‌ي ايشان است
چون ازو ياد کنند آينه رخشا بينند		چون ز خود ياد کنند آينه گردد تيره
که تماشاگه دلدار هويدا بينند		بر در منظر دل دلشدگان زان شينند
عاشقان رخ او کي به جهان وا بينند؟		نايد اندر نظر همتشان هر دو جهان
در درون دل خود عين مسما بينند		اسم جان پرور او چون به جهان ياد کنند
نه همانا بشناسند يقين تا بينند		عاقلان گر چه ز هر چيز بدانند او را
ذات او زان همه اوصاف مبرا بينند		هر صفاتي که عقول بشري دريابد
نه بهشتي که دگر طايفه فردا بينند		خوشدلان از رخش امروز بهشتي دارند
ز اشتياقش دل خود واله و شيدا بينند		گر ببينند جمالش نفسي مشتاقان
خوشدمان خوش‌تر از انفاس مسيحا بينند		نفسي باد صبا گر به سر کوش وزد
در دل از آتش سوداش شررها بينند		تشنگان ار همه درياي محيط آشامند
مستي دردي دردش نه ز صهبا بينند		درد نوشان که همه دردي دردش نوشند
دم به دم حسن رخ يار در آنجا بينند		ساغر دل ز مي عشق لبالب دارند
کل افلاک چو ذرات مجزا بينند		گرمي ساغرشان عکس بر افلاک زند
پاي خود بر زبر عرض معلا بينند		سالکان چون که هوا را به قدم پست کنند
قبله‌ي زانوي خود را که سينا بينند		سرشان بر سر زانو، رخشان بر در دوست
دل چو آتشکده و ديده چو دريا بينند		باز محنت‌زدگان از غم و اندوه و فراق
بس که تفسيده دلان زاندم سرما بينند		گر زنند از سر حسرت نفسي وقت تموز
زآن نفس اهل زمستان همه گرما بينند		ور برآرند دگر باره دمي از سر شوق
رتبت قطب زمان از همه بالا بينند		قدسيان منزلت اين چو همه در نگرند
که مقامش ز مقامات خود اعلا بينند		از مقامات جلالش همه را رشک آيد
که جهان روشن از آن طلعت غرا بينند؟		همه گويند که آيا که تواند بودن
همه مدهوش شوند، جانب بالا بينند		ناگه از لطف زماني سوي ايشان نگرند
غوث دين، رحمت عالم زکريا بينند		خاص حق، صاحب قدوس، بهاء الاسلام
هم نشينش ملک‌العرش تعالي بينند		زده يابند سراپرده‌ي او در ملکوت
لجه‌ي بحر ظهورش متوضا بينند		سبحه‌اش نور و مصلاش رداي رحمان
تا مگر از مددش نور تجلا بينند		خاک پايش به تبرک همه در ديده کشند
بر درس زبده‌ي ابدال تولا بينند		قطب وقت اوست، همه عالم ازو آسوده
در جهان نيست جزو شيخ دگر تا بينند		خوبرويان به جهان شيخ هم او را دانند
بربايد ز قدر، همت او را بينند		شهسواري که به چوگان قضا گوي مراد
گر بجويند جزو را نه همانا بينند		آنکه در قبضه‌ي او هر دو جهان گم گردد
مردگان از نفس او دم احيا بينند		بي‌دلان از نظر او دل بينا يابند
بر در خدمت او لل لالا بينند		خادمان در او آخرت و دنيي را
جايگاه نو او جنت‌ماوي بينند		خانگاه کهنش از فلک اعلي يابند
ديده‌ي بخت بدش اعمش و اعمي بينند		در جهان هر که ز خاک در او سرمه نکرد
دل محنت‌زده‌اش در کف سودا بينند		بر سر کوش عزيزان به عراقي نگرند
از پي فعل بدش بي سر و بي‌پا بينند		بهر او زار بگريند، که او را پيوست
دل او را چو به کام دل اعدا بينند		دوستانش چو ببينند بمويند برو
بندگان ملجا خود را در مولي بينند		مکر ما، بر در لطف تو پناه آورده است
تا مگر بر مگسي سايه‌ي عنقا بينند		ز آفتاب نظرت بر سر او سايه فگن
سوي او کن نظري، کاينه سيما بينند		گر چوريم آهن زنگار پذير است دلش
که دلش سخت‌تر از صخره‌ي صما بينند		زار گريند بر احوال دلش نرم دلان
به عصايي که تو را در يد بيضا بينند		بگشاي از دلش، اي موسي عهد، آب خضر
کز همه درگه تو ملجا و ماوي بينند		بوسه‌گاه همه پاکان جهان باد درت
که جهان هر دم از انفاس تو بويا بينند		عالم از نفس شريف تو مبادا خالي

روشنان آينه‌ي دل چو مصفا بينند

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته