راه باريک است و شب تاريک و مرکب لنگ و پير

راه باريک است و شب تاريک و مرکب لنگ و پير شاعر : فخرالدين عراقي اي سعادت رخ نماي و اي عنايت دست گير راه باريک است و شب تاريک و مرکب لنگ و پير ز آن سراي راحت‌آباد قدم جويم نصير تا قدم زين وحشت آباد عدم بيرون نهم جرعه‌اي، تا افگنم خود را به دريايي قعير جذبه‌اي، تا بر کشم جان را ز قعر چاه تن تا کي از دون همتي گردم به گرد آبگير؟ چند آخر بر لب دريا نشينم خشک لب؟ سر بسر دريا شود، ني جوي ماند ني غدير تا که مستغرق شوم در قعر بحر بيخودي کز فروغ عکس...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

راه باريک است و شب تاريک و مرکب لنگ و پير

شاعر : فخرالدين عراقي

اي سعادت رخ نماي و اي عنايت دست گير		راه باريک است و شب تاريک و مرکب لنگ و پير
ز آن سراي راحت‌آباد قدم جويم نصير		تا قدم زين وحشت آباد عدم بيرون نهم
جرعه‌اي، تا افگنم خود را به دريايي قعير		جذبه‌اي، تا بر کشم جان را ز قعر چاه تن
تا کي از دون همتي گردم به گرد آبگير؟		چند آخر بر لب دريا نشينم خشک لب؟
سر بسر دريا شود، ني جوي ماند ني غدير		تا که مستغرق شوم در قعر بحر بيخودي
کز فروغ عکس آن گردد دو عالم مستنير		تا چو با بحر آشنا گردم برون آرم دري
تا ز سبحه بشنوم تسبيح سبوح قدير		در کشم در رشته‌ي جان آن گهر را سبحه‌وار
و آن به تقديس کمال و نعت قدوسي حذير		آن به تسبيح جلال و حمد سبوحي سزا
و ان بدايع آفرين، کز شکر او تابد ضمير		و آن سزاي آفرين، کز حمد او زنده است جان
ني ز تقديس کمالش شکر را يکدم گزير		ني ز تسبيح جلالش ذکر را چاره دمي
باد کويش بي‌دلان را بهتر از بوي عبير		ياد رويش عاشقان را خوشتر از عيش نعيم
هر که از وي زنده شد هرگز نميرد هر که گير		هر که بايد زو نظر زنده بماند جاودان
هر چه هست از هستي او از قليل و از کثير		در همه هستي حقيقت نيست هستي غير او
چون همه او باشد آخر کي توان بودش نظير؟		غير او چون خود نباشد کي بود او را شريک؟
در فضاي قدر او عالم هباء مستطير		در هواي امر او خورشيد چون ذره دوان
با نهيب باد صرصر تاب کي دارد نفير؟		با تجلي جلالش محو گردد کاينات
طاقت خورشيد نازد چشم خفاش ضرير		تاب نور او ندارد چشم عقل دوربين
جز به نور او نبيند روي او را هر بصير		جز به علم او نداند ذات او را هر عليم
گشته نور او حجاب ديده‌هاي مستير		جلوه داده از کرم خود را ز هر ذره عيان
با همه آميخته از لطف چون با آب شير		با همه با هم وليکن ز آشکارايي نهان
صد هزاران راز گفته بي تقاضاي سمير		صد تجلي کرده هر دم بي تماشاي بصر
راز او بشنيده گوش سر ز لحن بم و زير		روي او را ديده چشم دل ز روي شاهدان
لطف صنع او منزه ز آلت عون و ظهير		ساحت قدسش مبرا از چه و چون و چرا
يک نظر کرده به آدم گشته در عالم وزير		يک سخن گفته دو عالم زآن سخن جان يافته
کرده در عالم نظر بهر دل پاک نذير		گفته با عالم سخن از بهر روي مصطفي
قطره‌اي از آب رويش خضر را کرده نضير		چذبه‌اي از نور نارش گشته موسي را دليل
بر در فضلش سليمان نيز چون سلمان فقير		بر بساط رحمتش عالم چو آدمک مفتقر
تا دهد مژده کالا يا قوم قد جاء البشير		در دم عيسي دميده شمه‌اي از خلق او
اينت سلطان حقيقت، اينت شاهنشاه و مير		روز عرض او پيش وصف انبيا استاده پس
بر هوا افکنده شادروان نه توي اثير		از براي پرده‌داران درش فراش صنع
زير پاي مرکب خنگش کشيده چون حرير		شقه‌ي شش گوشه را از هفت خم داده دو رنگ
هفت زندان از براي دشمنانش پر زحير		هشت بستان کرده بهر دوستانش پر نعيم
بهر خصمانش نهاده در کمان چرخ تير		بهر خاصانش کشيده بر بسصاط عرش فرش
بر يکي دولاب بسته نه سبوي مستدير		بر لب جو، از براي کوزه‌اي آب روان
در تنور مطبخش بسته دوتا نان فطير		در خور خوانش نديده چاشني اين جهان
خود نخورده عالمي را قوت داده زان خمير		از سرانگشت مبارک ماه را کرده دو نيم
در سراي خاص هر دم با يکي بر يک سرير		اين همه از بهر او، او فارغ از هر دو سراي
باز گردم بر در قدوس اکبر مستجير		چون شوم عاجز ز مدح احمد سبوح خلق
وي منزه وصف تو از نعت نادان و خبير		اي مقدس ذات تو از وصف هر ناپاک و پاک
وي به تقديس تو زنده جان هر برنا و پير		اي ز تسبيح تو تازه چهره‌ي هر خاص و عام
تا چو ذره در فضاي حمد تو يابم مسير		ز آفتاب مهر خود حمد مرا نوري ببخش
روشنايي ده که ماندم در گو ظلمت اسير		وز شعاع نور توحيدت، تو توحيد مرا
کي به روز آيد شب بيچاره‌ي خوار حقير؟		کي بود کز نور تو روشن شود تيره دلم؟
در پناه لطف افتادم، اجرني يا مجير		از هواي خود به فريادم، اغثني يا مغيث
ور بميرم پيش رويت ذلک الفضل الکبير		گر بيابم از تو بويي ذلک الفوز العظيم
اي اميد جان، عنايت از عراقي وامگير		جمله‌ي اميدوران را به کام دل رسان

راه باريک است و شب تاريک و مرکب لنگ و پير

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته