تو را تا سر بود برجا کجا داري کله داري

تو را تا سر بود برجا کجا داري کله داري شاعر : عطار که شمع از بي سري يابد کلاه از نور جباري تو را تا سر بود برجا کجا داري کله داري اگر پيش سر اندازان سزاي تن، سري داري سر يک موي سر مفراز و سر در باز و سر بر نه درين سر باختن اين سر بدان گر مرد اسراري چو بار آمد سر يحيي سرش بر تيرگي ماند که مويي نيست تدبيرت مگر از خويش بيزاري مبر مويي وجود آنجا که دايم آن وجودت بس شود هر دو جهان از شرم چون يک ذره متواري اگر يک پرتو اين نور بر هر دو جهان افتد ...