بماندم بي سر و سامان دريغا | | ندارد درد من درمان دريغا |
که ميگردند سرگردان دريغا | | درين حيرت فلک ها نيز دير است |
که راهي نيست بس آسان دريغا | | درين دشواري ره جان من شد |
چنين واله چنين حيران دريغا | | فرو ماندم درين راه خطرناک |
نه سر پيدا و نه پايان دريغا | | رهي بس دور ميبينم من اين راه |
جهان پر چشمهي حيوان دريغا | | ز رنج تشنگي مردم به زاري |
ز جان دردا و از جانان دريغا | | چو نه جانان بخواهد ماند نه جان |
ز يکيک سنگ گورستان دريغا | | اگر سنگي نه اي بنيوش آخر |
همه با خاک ره يکسان دريغا | | عزيزان جهان را بين به يک راه |
چگونه ابر شد گريان دريغا | | ببين تا بر سر خاک عزيزان |
که ميبارند چون باران دريغا | | مگر جانهاي ايشان ابر بوده است |
فرو باريم صد طوفان دريغا | | بيا تا در وفاي دوستداران |
تو خواهي رفت چون ايشان دريغا | | همه ياران به زير خاک رفتند |
کنون در خاک شد پنهان دريغا | | رخي کامد ز پيدايي چو خورشيد |
وزان خط هاي چون ريحان دريغا | | از آن لبهاي چون عناب دردا |
نه پسته ماند و نه مرجان دريغا | | به يک تيغ اجل درج دهان را |
کجا شد آن لب و دندان دريغا | | بتان ماهروي خوشسخن را |
زنخدان را ز نخ ميدان دريغا | | زنخدانها چو بر خواهند بستن |
شد از تبريز با کرمان دريغا | | بسا شخصا که از تب ريخت در خاک |
کجا شد آنهمه ايوان دريغا | | بسا ايوان که بر کيوانش بردند |
کنون شد کلبهي احزان دريغا | | بسا قصرا که چون فردوس کردند |
لحد بر جمله شد زندان دريغا | | درين غمخانه هر يوسف که ديدي |
هم از ايران هم از توران دريغا | | چو يکسان است آنجا ترک و تاجيک |
نه قيصر ماند و نه خاقان دريغا | | تو خواه از روم باش و خواه از چين |
ز کيخسرو ز نوشروان دريغا | | ز افريدون و از جمشيد دردا |
نبودش سود يک دستان دريغا | | هزاران گونه دستان داشت بلبل |
درآمد اين غم هجران دريغا | | پس از وصلي که همچون باد بگذشت |
تو را يک لقمه چون لقمان دريغا | | ز مال و ملک اين عالم تمام است |
که آتش بهتر از اين نان دريغا | | براي نان چه ريزي آب رويت |
چه بايد کند چندين جان دريغا | | تو را تا جان بود نان کم نيايد |
به جهل آوردهام به زيان دريغا | | خداوندا همه عمر عزيزم |
سيه ميگرددم ديوان دريغا | | اگرچه بس سپيدم ميشود موي |
بسي گفتم درين دوران دريغا | | چو دوران جواني رفت چون باد |
که کردم عمر خود تاوان دريغا | | نشد معلوم من جز آخر عمر |
تلف کي کردمي زينسان دريغا | | مرا گر عمر بايستي خريدن |
که او را هست جاي آن دريغا | | بسي عطار را درد و دريغ است |
نهادم روي در نقصان دريغا | | خدايا چون گناهم کرد ناقص |
از آن غم کرد صدچندان دريغا | | اگر کرد اين گدا بر جهل کاري |
فرو ماند به صد خذلان دريغا | | تو عفوش کن که گر عفوت نباشد |