شک نبودي کان سخن بر خلق کمتر گويمي | | گر سخن بر وفق عقل هر سخنور گويمي |
گر تو را اهليتي بودي تو را بر گويمي | | راز عالم در دلم، گنگم ز نااهلي خلق |
خود نگويي تا کرابرگويمي گر گويمي | | چند گويي راز دل ناگفته مگذار و بگو |
فيالمثل در پيش ايشان گر من از خر گويمي | | زيرکان هستند کز پالان جوابم آورند |
پيش او هر ساعتي اسرار ديگر گويمي | | کو کسي کاسرار چون بشنود دريابد ز من |
تا سخن با او بسي از عرش برتر گويمي | | کو کسي کز وهم پاي عقل برتر مينهد |
تا من از صد نوع با او شرح معبر گويمي | | کوکسي کو عبره خواهد کرد ازين دوزخ سراي |
تا دلش را نسخهي عالم مقرر گويمي | | کو کسي کو هرچه ميبيند نه راي آرد به خود |
تا مثال عالم صغريش از بر گويمي | | کو کسي کز سينه کرسي کرد واز دل عرش ساخت |
تا ميان زندگيش از سر محشر گويمي | | کو کسي کو در ميان زندگي يک ره بمرد |
تا ز صدق يار غار و حلم حيدر گويمي | | کو کسي کز دين چو بومسلم تبر زد روز و شب |
تا بر آن دل هفت گردون حلقهي در گويمي | | کو دلي کز حلقهي گردون به همت بر گذشت |
تا ره بگريختن زين هفت ششدر گويمي | | کو يکي مفلس که در ششدر فرومانده است سخت |
تا ز نور فيض درياي منور گويمي | | کو يکي کز قعر صد ظلمت نهد يک گام پيش |
هر زماني صد سخن شيرين چو شکر گويمي | | کو يکي طوطي شکر چين که تا در پيش او |
تا ز سر هفت در و چار گوهر گويمي | | کو يکي گوهر شناس گوهر درياي عشق |
تا عجايبهاي اين درياي منکر گويمي | | کو يکي غواص تيز انديشهي بسيار دان |
تا بدو اسرار اين ميدان اخضر گويمي | | کو يکي سرگشته همچو گوي درياي طلب |
تا ز دواري اين طاق مدور گويمي | | کو يکي طاقي که جفتش نيست در باب خرد |
تا ز مشک تبتي وز عود و عنبر گويمي | | کو يکي صاحب مشامي کز يمن بويي شنيد |
تا به زير هر سخن صد راز مضمر گويمي | | کو يکي پاکيزه طبع راست فهم پاک دل |
تا ز مرغ جان سخن از جانش خوشتر گويمي | | کو سخن داني که او را منطقالطير آرزوست |
تا صفات آب خضر و حوض کوثر گويمي | | کو سکندر حکمتي حکمتپژوه تشنهدل |
تا من اندر عيد گه الله اکبر گويمي | | کو فريدوني که گاوان را کند قربان عيد |
تا به پيش او صفات نفس کافر گويمي | | ني خطا گفتم خطا کو غازيي شمشيرزن |
گو هزاران شرح او را من ز هر در گويمي | | تا کي از نفسم که هم ناگفته ماند شرح او |
با چنين نامردي از مردان رهبر گويمي | | گر من از مردان دين آگاهمي هرگز کجا |
راز مردان جهان با دامن تر گويمي | | دامن اندر چينمي از خود اگر هر دم برون |
با چنان چيزي کجا ديوان و دفتر گويمي | | جز سخن چيزي ندارم گر مرا چيزيستي |
حاش لله گر من از اعراض و جوهر گويمي | | گر از آن درياي معني قطرهاي بودي مرا |
نيستي ممکن که از خورشيد انور گويمي | | در هواي حق اگر يک ذره نوري دارمي |
زانکه گر مستغرقستي آن بهم در گويمي | | کاشکي مستغرق آن نور بودي جان من |
خويشتن را ملکت عالم ميسر گويمي | | گر من اندر ملک دين گنج قناعت دارمي |
من الف را گاه در بن گاه بر سر گويمي | | طفل را هم ماندهي حرفي و گرنه طفلمي |
گر به جز تو در دو عالم بندهپرور گويمي | | اي خدا نقصان مده در جوهر ايمان من |
مستمي گر با تو خود را من برابر گويمي | | در بقا عزت تو را و در فنا لذت مرا |
همچو عيسي جاودان خود را مطهر گويمي | | يارب از نفس پليدم پاک کن تا خويش را |
از بلندي شعر فوق هفت اختر گويمي | | گر دل عطار پست نفس خاکي نيستي |