مصطفا جايي فرود آمد به راه

مصطفا جايي فرود آمد به راه شاعر : عطار گفت آب آرند لشگر را ز چاه مصطفا جايي فرود آمد به راه گفت پر خونست چاه و نيست آب رفت مردي بازآمد پر شتاب مرتضي در چاه گفت اسرار خويش گفت پنداري ز درد کار خويش لاجرم چون تو شدي آبش نبود چاه چون بشنيد آن تابش نبود در دلش کي کينه‌ي موري بود آنک در جانش چنين شوري بود مرتضا را جان چنين نبود خموش در تعصب مي‌زند جان تو جوش زانک در حق غرق بود آن حق‌شناس مرتضا را مي‌مکن بر خود قياس وز خيالات تو بي‌زارست...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

مصطفا جايي فرود آمد به راه

شاعر : عطار

گفت آب آرند لشگر را ز چاه		مصطفا جايي فرود آمد به راه
گفت پر خونست چاه و نيست آب		رفت مردي بازآمد پر شتاب
مرتضي در چاه گفت اسرار خويش		گفت پنداري ز درد کار خويش
لاجرم چون تو شدي آبش نبود		چاه چون بشنيد آن تابش نبود
در دلش کي کينه‌ي موري بود		آنک در جانش چنين شوري بود
مرتضا را جان چنين نبود خموش		در تعصب مي‌زند جان تو جوش
زانک در حق غرق بود آن حق‌شناس		مرتضا را مي‌مکن بر خود قياس
وز خيالات تو بي‌زارست او		هم چنان مستغرق کار است او
جنگ جستي پيش خيل مصطفي		گر چو تو پر کينه بودي مرتضي
پس چرا جنگي نکرد او باکسي		او ز تو مردانه‌تر آمد بسي
او چو بر حق بود حق کردي طلب		گر به ناحق بود صديق اي عجب
چون نه بر منوال دين جستند کين		پيش حيدر خيل‌ام الممنين
دفع کرد آن قوم را حيدر به زور		لاجرم چون ديد چندان جنگ و شور
داند او سوي پدر آهنگ کرد		وانک با دختر تواند جنگ کرد
عين و يا و لام داني از علي		اي پسر تو بي‌نشاني از علي
واو نشسته تا کند صد جان نثار		تو ز عشق جان خويشي بي‌قرار
حيدر کرار غم خوردي بسي		از صحابه گر شدي کشته کسي
خوار شد بر چشم من جان عزيز		تا چرا من هم نگشتم کشته نيز
آن تو يخني نهادست اي علي		خواجه گفتي چه فتادست اي علي