ژنده‌اي پوشيد، مي‌شد پير راه

ژنده‌اي پوشيد، مي‌شد پير راه شاعر : عطار ناگهان او رابديد آن پادشاه ژنده‌اي پوشيد، مي‌شد پير راه پير گفت اي بي‌خبر، تن زن خموش گفت من به يا تو، هان اي ژنده پوش کانک او خود را ستود آگاه نيست گرچه ما را خود ستودن راه نيست به ز چون تو صد هزاران، بي‌شکي ليک چون شد واجبم، چون من يکي نفس تو از تو خري برساختست زانک جانت روي دين نشناختست تو شده در زير بار او اسير وانگهي بر تو نشسته‌اي امير تو به امر او فتاده در طلب بر سرت افسار کرده روز...