خسروي مي‌رفت در دشت شکار

خسروي مي‌رفت در دشت شکار شاعر : عطار گفت اي سگبان سگ تازي بيار خسروي مي‌رفت در دشت شکار جلدش از اکسون و اطلس دوخته بود خسرو را سگي آموخته فخر را در گردنش انداخته از گهر طوقي مرصع ساخته رشته ابريشمين در گردنش از زرش خلخال و دست ابرنجنش رشته‌ي آن سگ به دست خود گرفت شاه آن سگ را سگ بخرد گرفت در ره سگ بود لختي استخوان شاه مي‌شد، در قفاش آن سگ دوان بنگرست آن شاه سگ استاده بود سگ نمي‌شد کاستخوان افتاده بود کاتش اندر آن سگ گمراه زد...