در عجم افتاد خلقي از عرب

در عجم افتاد خلقي از عرب شاعر : عطار ماند از رسم عجم او در عجب در عجم افتاد خلقي از عرب بر قلندر راه افتادش مگر در نظاره مي‌گذشت آن بي‌خبر هر دو عالم باخته بي يک سخن ديد مشتي شنگ را، نه سر نه تن در پليدي هريک از هم پاک تر جمله کم زن مهره دزد پاک بر هيچ دردي ناچشيده جمله مست هر يکي را کرده‌ي دزدي به دست عقل و جان بر شارع سيلش فتاد چون بديد آن قوم را ميلش فتاد آب برده عقل و جانش يافتند چون قلندريان چنانش يافتند او درون شد بيش و...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

در عجم افتاد خلقي از عرب

شاعر : عطار

ماند از رسم عجم او در عجب		در عجم افتاد خلقي از عرب
بر قلندر راه افتادش مگر		در نظاره مي‌گذشت آن بي‌خبر
هر دو عالم باخته بي يک سخن		ديد مشتي شنگ را، نه سر نه تن
در پليدي هريک از هم پاک تر		جمله کم زن مهره دزد پاک بر
هيچ دردي ناچشيده جمله مست		هر يکي را کرده‌ي دزدي به دست
عقل و جان بر شارع سيلش فتاد		چون بديد آن قوم را ميلش فتاد
آب برده عقل و جانش يافتند		چون قلندريان چنانش يافتند
او درون شد بيش و کم اين بود بس		جمله گفتندش درآ اي هيچ کس
محو شد از خويش و گم شد مرديش		کرد رندي مست از يک درديش
برد ازو در يک ندب حالي کسي		مال و ملک و سيم و زر بودش بسي
وز قلندر عور سر بيرونش داد		رندي آمد دردي افزونش داد
عور و مفلس، تشنه جان و خشک لب		مرد مي‌شد همچنان تا با عرب
کو زر و سيمت، کجا تو خفته‌اي		اهل او گفتند بس آشفته‌اي
شوم بود اين در عجم رفتن ترا		سيم و زر شد، آمد آشفتن ترا
شرح ده تا من بدانم حال تو		دزد راهت زد، کجا شد مال تو
اوفتاده بر قلندر ناگهي		گفت مي‌رفتم خرامان در رهي
سيم و زر رفت وشدم ناچيز من		هيچ ديگر مي‌ندانم نيز من
گفت وصف اينست و بس قال اندرا		گفت وصف اين قلندر کن مرا
زان همه قال اندرايي مانده بود		مرد اعرابي فنايي مانده بود
جان ببر يا نه به جان بپذير تو		پاي درنه يا سر خود گير تو
جان فشانان سرکني در کار عشق		گر تو بپذيري به جان اسرار عشق
ماندت قال اندرايي دربنه		جان فشاني و بماني برهنه