غواصی فن شناوری در زیر آب با یا بدون وسایل تنفس مصنوعی است. غواصی علاوه بر اینکه کاربردهای صنعتی، پژوهشی، و نظامی دارد، برای ورزش و تفریح هم انجام می شود. تنفس زیر آب با استفاده از هوای فشرده تاریخچه ای کوتاه دارد. اما غوص در دریا و سفر به عمق دریا از دیرباز توسط بسیاری از ملل جهان انجام می پذیرفته است.
آثار حاصل از حفاری های باستان شناسی نشان می دهد که قرن ها قبل از میلاد، ساحل نشینان دریای پارس از این فن برای تحصیل مروارید استفاده می نموده اند.
دکتر تاکر ابوات در کتاب کینگدوم اف سی شل بدین طریق اشاره نموده است و ایرانیان را در زمره پیشگامان پایه گذاری صید و پرورش مروارید قلمداد نموده است.
در سندی دیگر، آپولونیوس فیلسوف یونانی ساکن رودس اشاره دارد که غواصان دریای پارس در حالی که ظرف کوچکی حاوی گیاهی خوشبو و تهییج کننده در دست داشتند به سمت صدف رفته و باعث می شدند تا صدف لب از لب بگشاید، سپس شاخه ای میان تهی را به میان آن فرو برده و مایه موجود را به بیرون می کشیدند و آن را به سطح آب آورده و در ظروفی آهنین قرار می دادند، البته آنان هیچگاه موفق به پرورش مرواریدهایی اینچنینی نشدند اما شیوه ای را بدین طریق بنیان نهادند. اما در اشارت به ابزار غواصی آن دوران پر واضح است که در آن دوران به اتکای هوای محبوس شده در ششهای خود به عمق فرو رفته و باز می آمدند، روشی که هم اکنون نیز در پاره ای از جزایر دریای پارس چون لاوان و کیش و قشم کماکان پا بر جاست.
اما این پدیده در حقیقت یک پایه و اساس علمی هم دارد، چرا که بدن در زیر آب با شرایط تازه ای مواجه می شود که در نتیجه قلب، سیستم گردش خون و عضلات انسان، همگی به گونه ای عمل می کنند تا اکسیژن را در بدن ذخیره کنند. غواصی آزاد ورزشی با کلاس و پر راز و رمز است که به خصوص طی پنجاه سال گذشته توجه پژوهشگران و اهل علم را به خود جلب کرده است. در دهه پنجا ه میلادی یعنی بین ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ پزشکان به شیرجه روها هشدار دادند که در عمق بیشتر از پنجاه متر نگهداشتن نفس مساوی با کشته شدن است. چرا که فشار آب در چنین عمقی باعث می شود تا قفسهٔ سینه و دنده ها مانند کاغذ مچاله شده در دست انسان در هم شکسته شوند اما امروز مشاهده می کنیم که غواصان آزاد به عمق دویست متری هم می روند. جالب است گفته شود که این عمق حتی از عمقی که زیر دریایی ها در جنگ جهانی دوم توان رسیدن به آن را داشتند، بیشتر است. آنچه باعث پیشرفت های اعجاب انگیز در این ورزش و توانایی های غواصان شده، تحقیقات درخشان فیزیولوژِی است که جمعی از پدیده های مختلف در رابطه با آب را در بدن کشف کرده است. تجهیزات مورد نیاز این ورزش یک جفت کفش غواصی(فین)، عینک غواصی و یک شلنگ ۳۰ سانتیمتری مخصوص (اسنورکل) می باشد.
http://www.aftabir.com منبع آفتاب:
قدمت غواصی در ایران
گویند که ژرف روی و غواصی که در جنوب ایران آن را صیف و صیافی می نامند به قرن ها قبل از میلاد برمی گردد. در دوران خشایارشا، ایرانیان از غواصان برای بیرون کشیدن صندوقچه های طلا و جواهرات کشتی های غرق شده استفاده می نموده اند.آثار حاصل از حفاری های باستان شناسی نشان می دهد که قرن ها قبل از میلاد، ساحل نشینان دریای پارس از این فن برای تحصیل مروارید استفاده می نموده اند.
دکتر تاکر ابوات در کتاب کینگدوم اف سی شل بدین طریق اشاره نموده است و ایرانیان را در زمره پیشگامان پایه گذاری صید و پرورش مروارید قلمداد نموده است.
در سندی دیگر، آپولونیوس فیلسوف یونانی ساکن رودس اشاره دارد که غواصان دریای پارس در حالی که ظرف کوچکی حاوی گیاهی خوشبو و تهییج کننده در دست داشتند به سمت صدف رفته و باعث می شدند تا صدف لب از لب بگشاید، سپس شاخه ای میان تهی را به میان آن فرو برده و مایه موجود را به بیرون می کشیدند و آن را به سطح آب آورده و در ظروفی آهنین قرار می دادند، البته آنان هیچگاه موفق به پرورش مرواریدهایی اینچنینی نشدند اما شیوه ای را بدین طریق بنیان نهادند. اما در اشارت به ابزار غواصی آن دوران پر واضح است که در آن دوران به اتکای هوای محبوس شده در ششهای خود به عمق فرو رفته و باز می آمدند، روشی که هم اکنون نیز در پاره ای از جزایر دریای پارس چون لاوان و کیش و قشم کماکان پا بر جاست.
ورزش غواصی
اینک ورزش غواصی به صورتی همگانی درآمده و به شکل گسترده ای در بسیاری از کشورهای جهان فعالیتی مفید، مفرح، لذت بخش و نیز منبع درآمد در صنعت اکوتوریسم شده است.غواصی آزاد
یکی از روش های غواصی، غواصی آزاد است که ورزشی بسیار سنگین و فرح بخش می باشد.در این ورزش اولین هنر غواص، استفاده صحیح از شش ها در تنفس صحیح و حمل اکسیژن کافی در غواصی می باشد در ابتدا این ورزش برای جستجوی مروارید در سطح دریا مورد استفاده قرار می گرفته است ولی بعد پا به عرصه ورزش حرفه ای گذاشته باشگاه های ویژه ای برای این کار به وجود آمده اند. تعریف سادهٔ این ورزش چنین است که شخصی به زیر آب شیرجه می رود و تنها هوایی که در اختیار دارد، اکسیژنی است که در شش های خود ذخیره کرده است. در واقع این ورزش در نوع خود، از قدیمی ترین ورزش های آبی جهان شناخته می شود که مثال بارز آن جستجوی مروارید است که در حدود چهار هزار سال پیش در دریای مدیترانه انجام می شد و اشخاص برای خارج کردن دانه های مروارید و یافتن صدف های مرواریددار، به اعماق مدیترانه شیرجه می رفتند و دقایقی چند را تنها با تکیه بر هوای ذخیره شده در شش های خود به جستجو برای مروارید می پرداختند.اما این پدیده در حقیقت یک پایه و اساس علمی هم دارد، چرا که بدن در زیر آب با شرایط تازه ای مواجه می شود که در نتیجه قلب، سیستم گردش خون و عضلات انسان، همگی به گونه ای عمل می کنند تا اکسیژن را در بدن ذخیره کنند. غواصی آزاد ورزشی با کلاس و پر راز و رمز است که به خصوص طی پنجاه سال گذشته توجه پژوهشگران و اهل علم را به خود جلب کرده است. در دهه پنجا ه میلادی یعنی بین ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ پزشکان به شیرجه روها هشدار دادند که در عمق بیشتر از پنجاه متر نگهداشتن نفس مساوی با کشته شدن است. چرا که فشار آب در چنین عمقی باعث می شود تا قفسهٔ سینه و دنده ها مانند کاغذ مچاله شده در دست انسان در هم شکسته شوند اما امروز مشاهده می کنیم که غواصان آزاد به عمق دویست متری هم می روند. جالب است گفته شود که این عمق حتی از عمقی که زیر دریایی ها در جنگ جهانی دوم توان رسیدن به آن را داشتند، بیشتر است. آنچه باعث پیشرفت های اعجاب انگیز در این ورزش و توانایی های غواصان شده، تحقیقات درخشان فیزیولوژِی است که جمعی از پدیده های مختلف در رابطه با آب را در بدن کشف کرده است. تجهیزات مورد نیاز این ورزش یک جفت کفش غواصی(فین)، عینک غواصی و یک شلنگ ۳۰ سانتیمتری مخصوص (اسنورکل) می باشد.
http://www.aftabir.com منبع آفتاب:
