شخصیت حضرت فاطمه (س) در کلام علامه ابن شهر آشوب

پاسخ اجمالی:
علامه ابن شهرآشوب می گوید: فاطمه(س) گفتارش راست، کردارش پاک، شب زنده دار گرامى، نیایش گر پاکدامن، بانوى بانوان، محبوب حبیب خدا، برگزیده خداى رحمان، بانوى زنان دنیا و آخرت، همسر مرتضى، دختر مصطفى، زن ستمدیده شهیده، بانوئى خردمند، صدیقه کبرى، فاطمه الزهراء و... است. در شأن او و همسر و فرزندانش سوره «هل اتی» نازل گشته، وصفش در انجیل آمده،... و خطبه عقدش با مرتضی را جبرئیل قرائت کرده است و ...

پاسخ تفصیلی:
علامه خیبر ابن شهر آشوب گوید: آن کس که گفتارش راست، احوالش با برکت، کردارش پاک و آراسته به عدالت، خشنود در گفتار، پسندیده در راهنمائى، با دلسوزى و مهربانى گویاى حدیث، آزاد زن بخاطر انفاق، بانوى زنان در صدقه دادن، خویشتن دار در همه جا و بریده از همگان براى همیشه، درخشان بر اثر احسان و در پوشش بسان مریم کبرى و رازش پنهان و به نیکى از دیگران جدا، شهودش تابناک و پرستشش آسمانى، در پارسائى بى اعتنا به همه چیز، در زایمان پاک، در پارساى برگزیده، پرستش گر خشنود، خشنود از پروردگار و مورد پسند او، شب زنده دار گرامى، نیایش گر پاکدامن، بانوى بانوان، محبوب حبیب خدا و برگزیده خداى رحمان، دختر بهترین رسولان و نور چشم سرور همه آفریدگان، رشته پیوند بین زنان جهانیان، دادخواه پیشگاه عرش در روز جزاء، میوه نبوت، مادر امامان، شکوفه دل، شفیع امت، زهراء گرامى، سپید روى شکوهمند، مورد احترام در زیر گنبد کبود، حوریه انسان نما، بتول عذراء، ششمین نفر از زنان بزرگ، وارث سرور پیامبران، همسر سرور اوصیاء، فاطمه الزهراء، صدیقه کبرى، آسایش جان حضرت مصطفى، درد آشناى بى فریاد و ناله، دارنده درخت طوبى آن کس که در شان او و همسر و فرزندانش سوره «هل اتى» نازل گشته است، دختر پیامبر، همدم وى، مادر سبطین، جده امامان، بانوى زنان دنیا و آخرت، همسر مرتضى، مادر مجتبى، دختر مصطفى، بزرگ بانوى ناشناخته گرامى، زن ستمدیده شهیده، بانوئى خردمند، همتاى مریم، بر کنار از هر بدى، نشان دار هر خوبى، آن کس که وصفش در انجیل آمده و به نیکى و بزرگى از او یاد گشته، گوهر تابناک و ستایشگرش خداى جلیل که به فرمان پروردگار، خطبه عقدش با مرتضى را جبرئیل قرائت کرد.(1).

پی نوشت:
(1). مناقب، ابن شهر آشوب، ج 3 ص 357- 358.

منبع: فاطمه زهرا (سلام اله علیها) شادمانی دل پیامبر(صلی الله علیه و آله)، احمد رحمانی همدانی، ترجمه: سیّد حسن افتخار زاده، دفتر تحقیقات و انتشارات بدر، قم، 1376هـ ش، چاپ سوّم، ص59-60.
​​​​​​​