فواید و اهداف زیارت حرم معصومین (ع)
بزرگداشت اولیای الهی
یکی از اهداف و اسرار زیارت، بزگداشت اولیای الهی و زنده کردن یاد و نام آنان و باور به عظمت و شکوه ایشان است. تعظیم بندگان صالح و برگزیده، حفظ شعائر الهی و مصداقی از آیه من یعظم شعائر الله فانها من التقوی القلوب است. یاد و خاطر آنان، یاد کرد بندگی و دلسپردگی آنان به خدا، ایثار و جان فشانی‌هایشان در دفاع از دین حق و مجاهدت‌های بی نظیر آنان، عبادت‌ها و نیایش‌های ایشان در محضر باری تعالی و است.
پیشوایان معصوم، امامان نور و هدایت و معنویت هستند و ملاقات و زیارت عارفانه و خالصانه آنان، تقدیر و سپاس از هدایت‌گری آنان و اذعان به مقام والا و بزرگ ایشان در پیشگاه خداوند است. به یقین پیامبر خدا و ائمه(علیهم‌السّلام) صاحبان عزت، عظمت و شرافت‌اند و فضل و برتری آنان، روشن و محبوبیت‌شان در نزد پرودگار ثابت است. خداوند نور وجودی آنان را اشرف و برتر از همه قرار داده و در دنیا و آخرت به آنان عصمت، قدرت، توانایی، حکمت و پاداش عطا فرموده است. از دیدگاه صاحب المراقبات زائر حرم نبوی، بر پادشاه بزرگی وارد می‌شود که در بارگاه او، جز پاکان نزول نکنند و اجازه نیابند و همانا او حرمی را اراده کرده که انبیا و مرسلین و ملائک مقربین، بدون اذن داخل آن نمی‌شوند مقام پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم در نزد خداوند، بسی بزرگ است. [۱]
مولا احمد نراقی نیز ضمن توصیه به شناخت سر معصومین(علیهم‌السّلام) و بزرگی و جلالت قدر ایشان، می‌گوید: در دل خود، باید عظمت شان و جلالت قدر شان را مستحضر گردی و متذکر حق عظیم ایشان در ارشاد مردم و رواج دین الهی شوی. [۲]
پیشوایان معصوم، امامان نور و هدایت و معنویت هستند و ملاقات و زیارت عارفانه و خالصانه آنان، تقدیر و سپاس از هدایت‌گری آنان و اذعان به مقام والا و بزرگ ایشان در پیشگاه خداوند است. به یقین پیامبر خدا و ائمه(علیهم‌السّلام) صاحبان عزت، عظمت و شرافت‌اند و فضل و برتری آنان، روشن و محبوبیت‌شان در نزد پرودگار ثابت است. خداوند نور وجودی آنان را اشرف و برتر از همه قرار داده و در دنیا و آخرت به آنان عصمت، قدرت، توانایی، حکمت و پاداش عطا فرموده است. از دیدگاه صاحب المراقبات زائر حرم نبوی، بر پادشاه بزرگی وارد می‌شود که در بارگاه او، جز پاکان نزول نکنند و اجازه نیابند و همانا او حرمی را اراده کرده که انبیا و مرسلین و ملائک مقربین، بدون اذن داخل آن نمی‌شوند مقام پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم در نزد خداوند، بسی بزرگ است. [۱]
مولا احمد نراقی نیز ضمن توصیه به شناخت سر معصومین(علیهم‌السّلام) و بزرگی و جلالت قدر ایشان، می‌گوید: در دل خود، باید عظمت شان و جلالت قدر شان را مستحضر گردی و متذکر حق عظیم ایشان در ارشاد مردم و رواج دین الهی شوی. [۲]
دوری از گناهان و آلودگی‌ها
زیارت و دیدار با معصومین(علیهم‌السّلام) _چه در حال حضور و چه بعد از وفات_ تاثیرات شگرفی بر روح و روان انسان دارد و او را به سوی معنویات، اخلاق فاضله و مکارم انسانی سوق می‌دهد. شاید یکی از حکمت‌های مهم زیارت، همین توجه زائر به معنویات، دعا، ذکر و نماز در حرم اولیای الهی و سعی در اصلاح و خودسازی و کسب طهارت درونی، جهت بار یافتن به درگاه آنان است.
در زیارت رسول گرامی اسلام و امامان بزرگوار (علیهم‌السّلام)، معنویت و جذبه‌های روحانی آنان، پرده از حجاب‌ها و ظلمات بی‌شمار ما بر می‌دارد و موجب زدوده شدن آلودگی‌ها و تیرگی‌های درون می‌شود. آنان خود پاک و طاهرند و دوستداران و زائران خود را به سوی پاکی‌ها و معنویات می‌کشانند: انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا. [۳]
چنان که در بحث حلق و تقصیر گذشت، آیه ثم لیقضوا تفثهم و لیوفوا نذورهم، به لقای امام تاویل شده است؛ یعنی، در پرتو دیدار و زیارت آنان، کدورت‌های اخلاقی و رذایل درونی، زدوده می‌شود و انسان از ظلمت و قساوت قلب رهایی می‌یابد. [۴]
بر این اساس، یکی از برکات و آداب حضور در مرقدهای معصومین(علیه‌السّلام)، توبه و استغفار و دوری از گناهان و معاصی است؛ چنان که عارف والا مقام بهاری همدانی گفته است: «اگر تواند یک توبه درستی با جمیع مقررات معلوم در محل خود در خدمت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امام(علیه‌السّلام) به جا آورد. آن بزرگوار را شاهد و شفیع خود قرار دهد و بنا بگذارد عند المراجعه، اگر دهانی که به آن آستانه شریفه رسیده و اعضایی که بر آنجاها مالیده شده و از برکت آنها اکتساب نور کرده، دوباره به لوث معاصی تلون نگرداند؛ بلکه از لغویات بی‌فایده هم اجتناب ورزد». [۵]
از دیدگاه عارف الهی ملکی تبریزی نیز زائر مرقد منور نبوی، باید با طهارت جسم و روح و با توجه کامل به آن مکان مقدس، قدم بگذارد. این توبه، او را لا محاله از مخالفت فعلی پاک می‌کند تا از ورطه هلاکت نجات یابد و از رد شدن از درگاه او در امان باشد. اگر توفیق این کار (توبه) را پیدا کند، بر او است که از دری غیر از آن داخل شود و آن درهای اعتراف، پوزش، توسل، استغفار، التجا و اضطرار است. [۶] قرآن نیز به کسانی که گناه و بر خود ستم کرده‌اند، توصیه می‌کند به حضور پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بشتابند و از او طلب مغفرت کنند و آن حضرت نیز برای آنان از خداوند آمرزش بطلبد: ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جاءوک فاستغفروالله و استغفر لهم الرسول لو جدوا الله توابا رحیما. [۷]
در زیارت رسول گرامی اسلام و امامان بزرگوار (علیهم‌السّلام)، معنویت و جذبه‌های روحانی آنان، پرده از حجاب‌ها و ظلمات بی‌شمار ما بر می‌دارد و موجب زدوده شدن آلودگی‌ها و تیرگی‌های درون می‌شود. آنان خود پاک و طاهرند و دوستداران و زائران خود را به سوی پاکی‌ها و معنویات می‌کشانند: انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا. [۳]
چنان که در بحث حلق و تقصیر گذشت، آیه ثم لیقضوا تفثهم و لیوفوا نذورهم، به لقای امام تاویل شده است؛ یعنی، در پرتو دیدار و زیارت آنان، کدورت‌های اخلاقی و رذایل درونی، زدوده می‌شود و انسان از ظلمت و قساوت قلب رهایی می‌یابد. [۴]
بر این اساس، یکی از برکات و آداب حضور در مرقدهای معصومین(علیه‌السّلام)، توبه و استغفار و دوری از گناهان و معاصی است؛ چنان که عارف والا مقام بهاری همدانی گفته است: «اگر تواند یک توبه درستی با جمیع مقررات معلوم در محل خود در خدمت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امام(علیه‌السّلام) به جا آورد. آن بزرگوار را شاهد و شفیع خود قرار دهد و بنا بگذارد عند المراجعه، اگر دهانی که به آن آستانه شریفه رسیده و اعضایی که بر آنجاها مالیده شده و از برکت آنها اکتساب نور کرده، دوباره به لوث معاصی تلون نگرداند؛ بلکه از لغویات بی‌فایده هم اجتناب ورزد». [۵]
از دیدگاه عارف الهی ملکی تبریزی نیز زائر مرقد منور نبوی، باید با طهارت جسم و روح و با توجه کامل به آن مکان مقدس، قدم بگذارد. این توبه، او را لا محاله از مخالفت فعلی پاک می‌کند تا از ورطه هلاکت نجات یابد و از رد شدن از درگاه او در امان باشد. اگر توفیق این کار (توبه) را پیدا کند، بر او است که از دری غیر از آن داخل شود و آن درهای اعتراف، پوزش، توسل، استغفار، التجا و اضطرار است. [۶] قرآن نیز به کسانی که گناه و بر خود ستم کرده‌اند، توصیه می‌کند به حضور پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بشتابند و از او طلب مغفرت کنند و آن حضرت نیز برای آنان از خداوند آمرزش بطلبد: ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جاءوک فاستغفروالله و استغفر لهم الرسول لو جدوا الله توابا رحیما. [۷]
تقرب و نزدیکی به خدا
یکی از اسرار و فواید زیارت خاندان وحی و بزرگداشت نام و یاد آنان، تقرب و نزدیکی به خدا و جلب عنایت و توجهات ویژه او است. زیارت، چون پیوند و تجدید عهد با بندگان خالص خداوند است، زمینه ساز کسب صفات شایسته و عامل رشد معنوی و در نتیجه تقرب به خدا می‌گردد. وقتی در زیارت، انسان ناقص در برابر انسان کامل قرار می‌گیرد، انگیزه کمال یابی، او را متوجه خدا می‌کند و مایه تقربش می‌شود: «فانکم وسیلتی الی الله و بحبکم و بقربکم ارجو نجاة من الله» و «اتقرب الی الله بموالاتکم». تقرب به اولیای خدا، راهی است برای نزدیکی به خداوند؛ چرا که اینان، وسیله، صراط، راهنما و مشعل هدایت‌اند و دعا و خواسته اصیل زائران نیز از ساحت اهل بیت(علیهم‌السّلام)، وساطت در محضر خدا و فراهم ساختن زمینه‌های قرب و نزدیکی به او است.
پیامبر گرامی به حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «یا اباالحسن! به درستی که خدای تعالی، قبر تو و فرزندان تو را بقعه‌هایی کرده است از بقعه‌های بهشت و عرصه‌ای از عرصه‌های آن و دل‌های خلق و برگزیدگان بندگان خود را مایل به آنها ساخته است، تا خواری و اذیت راه را متحمل شوند و قبور شما را تعمیر کنند و بسیار به زیارت آیند؛ به جهت تقرب به خدا و دوستی پیغمبر او». [۸] شاید بدین جهت است که زیارت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و سایر معصومین (علیهم‌السّلام)، زیارت خداوند دانسته شده است؛ چنان که رسول اکرم می‌فرماید: «من زارنی فی حیاتی او بعد موتی، فقد زار الله». [۹] امام رضا (علیه‌السّلام) در تبیین این روایت می‌فرماید: «رتبه پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در بهشت بالاترین رتبه‌ها است. هر کس او را در رتبه‌اش در بهشت از خانه خود دیدار کند، خدای تعالی را زیارت کرده است». [۱۰][۱۱]
سالک عارف ملکی تبریزی آورده است: «اگر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به کرم و فضل خود به تو توجه کند و تو را بپذیرد و زیارت تو را قبول کند و سلام تو را جواب گوید و سخن تو را گوش دهد، خوشا به حال تو! باز خوشا به حال تو! در این صورت چنان است که به زیارت خدای جل جلاله نایل گشته‌ای و در این کار با فرشتگان مقرب و پیامبران مرسل شریک گشته‌ای». [۱۲]
پیامبر گرامی به حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «یا اباالحسن! به درستی که خدای تعالی، قبر تو و فرزندان تو را بقعه‌هایی کرده است از بقعه‌های بهشت و عرصه‌ای از عرصه‌های آن و دل‌های خلق و برگزیدگان بندگان خود را مایل به آنها ساخته است، تا خواری و اذیت راه را متحمل شوند و قبور شما را تعمیر کنند و بسیار به زیارت آیند؛ به جهت تقرب به خدا و دوستی پیغمبر او». [۸] شاید بدین جهت است که زیارت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و سایر معصومین (علیهم‌السّلام)، زیارت خداوند دانسته شده است؛ چنان که رسول اکرم می‌فرماید: «من زارنی فی حیاتی او بعد موتی، فقد زار الله». [۹] امام رضا (علیه‌السّلام) در تبیین این روایت می‌فرماید: «رتبه پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در بهشت بالاترین رتبه‌ها است. هر کس او را در رتبه‌اش در بهشت از خانه خود دیدار کند، خدای تعالی را زیارت کرده است». [۱۰][۱۱]
سالک عارف ملکی تبریزی آورده است: «اگر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به کرم و فضل خود به تو توجه کند و تو را بپذیرد و زیارت تو را قبول کند و سلام تو را جواب گوید و سخن تو را گوش دهد، خوشا به حال تو! باز خوشا به حال تو! در این صورت چنان است که به زیارت خدای جل جلاله نایل گشته‌ای و در این کار با فرشتگان مقرب و پیامبران مرسل شریک گشته‌ای». [۱۲]
جلوه‌گاه دوستی با اهل بیت
«زیارت»، جلوه‌گاه دوستی و تولای اهل بیت(علیهم‌السّلام) و بیانگر عمق محبت و مودت مسلمانان نسبت به خاندان وحی است. حضوری عاشقانه در پیشگاه اولیای الهی و یاد کرد مقام والای آنان و انس و دوستی با آن بزرگواران، نشانه ایمان و تقوای قلوب است. حب و ولای پیشوایان معصوم و آل نبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، دستور خداوند و درخواست علو درجه برای ایشان و اهدای ثواب نماز و قرائت قرآن به آنها و همه در جهت عمل به این سفارش است که: لا اسالکم علیه اجرا الا المودة فی القربی.[۱۳]
برای ایجاد و تثبیت حب و تولای اهل بیت(علیهم‌السّلام)، همواره زنده‌ترین توصیه، زیارت آن بزرگواران است. زیارت نه تنها تمسک و توسل به آل یاسین است؛ بلکه همسویی و همراهی با آنان و اعلام برائت ودوری از دشمنان و مخالفان ایشان است. تولا و تبرا دو رکن اعتقادی شیعه است که با حضور در بارگاه نورانی خاندان عصمت و طهارت، به زیبایی جلوه گر می‌شود و زیارت آنان، باعث زنده شدن یاد و خاطره ایشان می‌گردد و این مورد پسند و خشنودی حضرت باری تعالی است: «من احبنا فقد احب الله و من ابغضنا فقد ابغض الله و من والانا فقر والی الله». [۱۴]
در زیارت جامعه نیز می‌خوانیم: «من والاکم فقد والی الله و من احبکم فقد احب الله». بر همین اساس است که امام باقر(علیه‌السّلام)، یکی از حکمت‌های مهم طواف و حج خانه خدا را توجه مردم به اهل بیت(علیهم‌السّلام) و اظهار دوستی و مودت با آنان می‌داند: «امروا ان یطوفوا بهذا ثم یاتونا فیعرفونا مودتهم ثم یعرضوا علینا نصرهم»؛ «به آنان (حج گزاران) فرمان داده شده تا در اینجا طواف کنند، سپس نزد ما آمده، دوستی و محبت و نیز نصرت و یاری خود را به ما اظهار و عرضه کنند».
برای ایجاد و تثبیت حب و تولای اهل بیت(علیهم‌السّلام)، همواره زنده‌ترین توصیه، زیارت آن بزرگواران است. زیارت نه تنها تمسک و توسل به آل یاسین است؛ بلکه همسویی و همراهی با آنان و اعلام برائت ودوری از دشمنان و مخالفان ایشان است. تولا و تبرا دو رکن اعتقادی شیعه است که با حضور در بارگاه نورانی خاندان عصمت و طهارت، به زیبایی جلوه گر می‌شود و زیارت آنان، باعث زنده شدن یاد و خاطره ایشان می‌گردد و این مورد پسند و خشنودی حضرت باری تعالی است: «من احبنا فقد احب الله و من ابغضنا فقد ابغض الله و من والانا فقر والی الله». [۱۴]
در زیارت جامعه نیز می‌خوانیم: «من والاکم فقد والی الله و من احبکم فقد احب الله». بر همین اساس است که امام باقر(علیه‌السّلام)، یکی از حکمت‌های مهم طواف و حج خانه خدا را توجه مردم به اهل بیت(علیهم‌السّلام) و اظهار دوستی و مودت با آنان می‌داند: «امروا ان یطوفوا بهذا ثم یاتونا فیعرفونا مودتهم ثم یعرضوا علینا نصرهم»؛ «به آنان (حج گزاران) فرمان داده شده تا در اینجا طواف کنند، سپس نزد ما آمده، دوستی و محبت و نیز نصرت و یاری خود را به ما اظهار و عرضه کنند».
شناخت بیشتر اهل بیت
شناخت اهل بیت(علیهم‌السّلام) و معرفت به مقام والا، سجایای اخلاقی و سیره دینی و ویژگی‌های برتر آنان، از حکمت‌های دیگر زیارت است؛ یعنی، در پرتو حضور در مرقدهای پاک و قدسی ایشان و مطالعه و اندیشه در حالات و گفتارهای عترت نبی علیهم‌السّلام، شناخت زیادی نسبت به آن بزگواران حاصل می‌شود و عظمت روحی و معنوی آنان، بیشتر درک می‌گردد. این زمینه‌ای برای نزدیکی و شناخت حضرت حق و موجب تعالی روحی و اخلاقی زائران و تعبد بیشتر به دین است:«اللهم عرفنی حجتک فانک ان لم تعرفنی حجتک ضللت عن دینی».
یکی از سفارش‌های مهم در آداب زیارت، شناخت حق و مقام زیارت شونده است (عارفا بحقه)؛ یعنی، بداند که اطاعت از امام واجب و پیروی از راه و روش او دستور دینی است و به یقین یکی از مؤثرترین و مهم‌ترین راه‌های شناخت و ایجاد ارتباط قلبی وفکری با معصومین (علیهم‌السّلام)، زیارت و حضور در حرم‌های ایشان است. محمد بن سلیمان از امام جواد(علیه‌السّلام) درباره مردی پرسید که بعد از انجام دادن اعمال حج و درود و سلام بر رسول خدا، به زیارت امیرمؤمنان(علیه‌السّلام) شرفیاب می‌شود و او را با معرفت زیارت می‌کند. آن حضرت معرفت را چنین بیان می‌کند: «عارفا بحقه یعلم انه حجة الله علی خلقه و بابه الذی یؤتی منه فسلم علیه»؛ یعنی، بداند که او، حجت خداوند بر روی زمین و بهترین طریق شناخت و ارتباط با حضرت حق است. [۱۵]
انسان در سایه سار زیارت، در می‌یابد که ضمن حرمت نهادن به مقام والای امامت و ولایت، باید در عرصه‌های معنوی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، امام علیه‌السّلام را پیشوا و مقتدا قرار داده، به حق او پیروی کند و این پیروی و پذیرش امامت را باور داشته باشد و زندگی بدون آن را، زندگی در جهالت و گمراهی بداند (من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة جاهلیة). [۱۶] [۱۷]
در واقع سر و روح اصلی زیارت «معرفت و شناخت» است؛ چنان که توصیه شده: «بر تو است با تمام جد و جهد خود و آنچه در توان داری، در زیارت آن حضرت (رسول خدا) کوشش کنی؛ زیرا تو مبانی شناسایی آن بزرگوار و معرفت حقوق و مراحم او را محکم ساخته و به آن یقین کرده‌ای». [۱۸]
بر این اساس آنچه مایه کمال زیارت می‌شود، معرفت و شناخت مقام و موقعیت زیارت شونده است ثواب‌های اخروی و آثار دنیوی که در روایات آمده، بر زیارت واقعی مرتب است.
ادامه دارد...
یکی از سفارش‌های مهم در آداب زیارت، شناخت حق و مقام زیارت شونده است (عارفا بحقه)؛ یعنی، بداند که اطاعت از امام واجب و پیروی از راه و روش او دستور دینی است و به یقین یکی از مؤثرترین و مهم‌ترین راه‌های شناخت و ایجاد ارتباط قلبی وفکری با معصومین (علیهم‌السّلام)، زیارت و حضور در حرم‌های ایشان است. محمد بن سلیمان از امام جواد(علیه‌السّلام) درباره مردی پرسید که بعد از انجام دادن اعمال حج و درود و سلام بر رسول خدا، به زیارت امیرمؤمنان(علیه‌السّلام) شرفیاب می‌شود و او را با معرفت زیارت می‌کند. آن حضرت معرفت را چنین بیان می‌کند: «عارفا بحقه یعلم انه حجة الله علی خلقه و بابه الذی یؤتی منه فسلم علیه»؛ یعنی، بداند که او، حجت خداوند بر روی زمین و بهترین طریق شناخت و ارتباط با حضرت حق است. [۱۵]
انسان در سایه سار زیارت، در می‌یابد که ضمن حرمت نهادن به مقام والای امامت و ولایت، باید در عرصه‌های معنوی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، امام علیه‌السّلام را پیشوا و مقتدا قرار داده، به حق او پیروی کند و این پیروی و پذیرش امامت را باور داشته باشد و زندگی بدون آن را، زندگی در جهالت و گمراهی بداند (من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة جاهلیة). [۱۶] [۱۷]
در واقع سر و روح اصلی زیارت «معرفت و شناخت» است؛ چنان که توصیه شده: «بر تو است با تمام جد و جهد خود و آنچه در توان داری، در زیارت آن حضرت (رسول خدا) کوشش کنی؛ زیرا تو مبانی شناسایی آن بزرگوار و معرفت حقوق و مراحم او را محکم ساخته و به آن یقین کرده‌ای». [۱۸]
بر این اساس آنچه مایه کمال زیارت می‌شود، معرفت و شناخت مقام و موقعیت زیارت شونده است ثواب‌های اخروی و آثار دنیوی که در روایات آمده، بر زیارت واقعی مرتب است.
ادامه دارد...
۱.↑ ملکی تبریزی، میرزاجواد آقا، المراقبات، ج۲، ص۲۳۳.
۲.↑ نراقی، احمد، معراج السعادة، ص۷۰۴.
۳.↑ احزاب/سوره۳۳، آیه۳۳.
۴.↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۵۴۹.
۵.↑ بهاری همدانی، محمد، تذکرة المتقین، ص۷۸.
۶.↑ ملکی تبریزی، میرزا جواد آقا، المراقبات، ج۲، ص۲۴۶.
۷.↑ نساء/سوره۴، آیه۶۴.
۸.↑ نراقی، احمد، معراج السعاده، ص۷۰۳.
۹.↑ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴، ص۳.
۱۰.↑ شیخ صدوق، محمد بن علی، التوحید، ص۱۱۷.
۱۱.↑ ریشهری، محمد، الحج و العمرة فی الکتاب والسنه، ص۳۲۲.
۱۲.↑ ملکی تبریزی، میرزا جواد آقا، المراقبات، ج۲، ص۲۳۳.
۱۳.↑ شوری/سوره۴۲، آیه۲۳.
۱۴.↑ شیخ صدوق، محمد بن علی، امالی صدوق، ص۳۸۴.
۱۵.↑ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۱۰۲، ص۳۷.
۱۶.↑ واعظ جوادی، مرتضی، فلسفه زیارت و آیین آن، ص۹۳.
۱۷.↑ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۸، ص۳۶۸.
۱۸.↑ ملکی تبریزی، میرزاجواد آقا، المراقبات، ج۲، ص۲۲۸.
منبع: معاونت امور روحانیون، پیش درآمدی بر فرهنگ نامه اسرار و معارف حج، ج۱، ص۳۰۵، برگرفته از مقاله «اسرار زیارت».
۲.↑ نراقی، احمد، معراج السعادة، ص۷۰۴.
۳.↑ احزاب/سوره۳۳، آیه۳۳.
۴.↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۵۴۹.
۵.↑ بهاری همدانی، محمد، تذکرة المتقین، ص۷۸.
۶.↑ ملکی تبریزی، میرزا جواد آقا، المراقبات، ج۲، ص۲۴۶.
۷.↑ نساء/سوره۴، آیه۶۴.
۸.↑ نراقی، احمد، معراج السعاده، ص۷۰۳.
۹.↑ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴، ص۳.
۱۰.↑ شیخ صدوق، محمد بن علی، التوحید، ص۱۱۷.
۱۱.↑ ریشهری، محمد، الحج و العمرة فی الکتاب والسنه، ص۳۲۲.
۱۲.↑ ملکی تبریزی، میرزا جواد آقا، المراقبات، ج۲، ص۲۳۳.
۱۳.↑ شوری/سوره۴۲، آیه۲۳.
۱۴.↑ شیخ صدوق، محمد بن علی، امالی صدوق، ص۳۸۴.
۱۵.↑ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۱۰۲، ص۳۷.
۱۶.↑ واعظ جوادی، مرتضی، فلسفه زیارت و آیین آن، ص۹۳.
۱۷.↑ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۸، ص۳۶۸.
۱۸.↑ ملکی تبریزی، میرزاجواد آقا، المراقبات، ج۲، ص۲۲۸.
منبع: معاونت امور روحانیون، پیش درآمدی بر فرهنگ نامه اسرار و معارف حج، ج۱، ص۳۰۵، برگرفته از مقاله «اسرار زیارت».
