يار بازآيد و با وصل قراري بکند طاير دولت اگر باز گذاري بکند بخورد خوني و تدبير نثاري بکند ديده را دستگه در و گهر گر چه نماند

در نمازم خم ابروي تو با ياد آمد حالتي رفت که محراب به فرياد آمد از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار کان تحمل که تو ديدي همه بر باد آمد

عشق تو نهال حيرت آمد وصل تو کمال حيرت آمد بس غرقه حال وصل کخر هم بر سر حال حيرت آمد

دوش از جناب آصف پيک بشارت آمد کز حضرت سليمان عشرت اشارت آمد خاک وجود ما را از آب ديده گل کن ويرانسراي دل را گاه عمارت آمد

زاهد خلوت نشين دوش به ميخانه شد از سر پيمان برفت با سر پيمانه شد صوفي مجلس که دي جام و قدح مي‌شکست باز به يک جرعه مي عاقل و فرزانه شد

ياري اندر کس نمي‌بينيم ياران را چه شد دوستي کي آخر آمد دوستداران را چه شد آب حيوان تيره گون شد خضر فرخ پي کجاست خون چکيد از شاخ گل باد بهاران را چه شد

گلبانگ زد که چشم بد از روي گل به دور ديگر ز شاخ سرو سهي بلبل صبور با بلبلان بي‌دل شيدا مکن غرور اي گلبشکر آن که تويي پادشاه حسن

بازآ که ريخت بي گل رويت بهار عمر اي خرم از فروغ رخت لاله زار عمر کاندر غمت چو برق بشد روزگار عمر از ديده گر سرشک چو باران چکد رواست

بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر گر بود عمر به ميخانه رسم بار دگر تا زنم آب در ميکده يک بار دگر خرم آن روز که با ديده گريان بروم

سلام فيه حتي مطلع الفجر شب وصل است و طي شد نامه هجر که در اين ره نباشد کار بي اجر دلا در عاشقي ثابت قدم باش