چه بلند بختي اي دل که به دوست راه داري ز دريچه‌هاي چشمم نظري به ماه داري تو فروغ ماه من شو که فروغ ماه داري به شب سياه عاشق چکند پري که شمعي است به خدا که کافرم من تو اگر گناه داري بگشاي روي زيبا...

يا حريفي نشود رام چه خواهد بودن آسمان گو ندهد کام چه خواهد بودن گو نماند ز من اين نام چه خواهد بودن حاصل از کشمکش زندگي اي دل نامي است آفتابي به لب بام چه خواهد بودن آفتابي بود اين عمر ولي بر لب...

وان سست عهد جز سري از ماسوا نبود ياد آن که جز به روي منش ديده وانبود آن روز در ميان من و دوست جانبود امروز در ميانه کدورت نهاده پاي اول حبيب من به خدا بي‌وفا نبود کس دل نمي‌دهد به حبيبي که بي‌وفاست...

روزي سراغ وقت من آئي که نيستم تا هستم اي رفيق نداني که کيستم تهمت به خويشتن نتوان زد که زيستم در آستان مرگ که زندان زندگيست يک روز خنده کردم و عمري گريستم پيداست از گلاب سرشکم که من چو گل

ياري ز من بجوي که با اين روانيم ياري ز طبع خواستم اشکم چکيد و گفت بشنو ترانه‌ي غزل جاودانيم اي گل بيا و از چمن طبع شهريار اين نيست مزد رنج من و باغبانيم اي شاخ گل که در پي گلچين دوانيم

سينه‌ي مريم و سيماي مسيحا داري اي پريچهره که آهنگ کليسا داري چو تو ترسابچه آهنگ کليسا داري گرد رخسار تو روح القدس آيد به طواف تنگ مپسند، دلي را که در او جاداري جز دل تنگ من اي مونس جان جاي تو نيست...

بي‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا آمدي جانم به قربانت ولي حالا چرا سنگدل اين زودتر مي‌خواستي حالا چرا نوشداروئي و بعد از مرگ سهراب آمدي من که يک امروز مهمان توام فردا چرا عمر ما را مهلت امروز...

شمع در پرده و پروانه‌ي سر گردانند روشناني که به تاريکي شب گردانند همه در مکتب توحيد تو شاگردانند خود بده درس محبت که اديبان خرد تو به جانستي و اين جمع جهانگردانند تو به دل هستي و اين قوم به گل مي‌جويند...

چو درمانم نبخشيدي به درد خويش خو کردم چو بستي در بروي من به کوي صبر رو کردم به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو من اينها هر دو با آئينه‌ي دل روبرو...

به زندگاني من فرصت جواني نيست خجل شدم ز جواني که زندگاني نيست خداي شکر که اين عمر جاوداني نيست من از دو روزه‌ي هستي به جان شدم بيزار دراين افق که فروغي ز شادماني نيست همه بگريه‌ي ابر سيه گشودم چشم...