ستاره چشم و چراغ شب سياهت بس اگر که شبرو عشقي چراغ ماهت بس به ارزيابي صد کعبه، يک نگاهت بس گرت به مردم چشم اهتزار قبله نماست برو که خار مغيلان گل و گياهت بس جمال کعبه، چمن‌زار مي‌کند صحرا

يادش بخير گرچه دلم نيست شاد از او يادم نکرد و شاد حريفي که ياد از او يادم نکرد يار قديمي که ياد از او با حق صحبت من و عهد قديم خويش وان گل که ياد من نکند ياد باد از او دلشاد باد آن که دلم شاد از...

دلم تحمل بار فراق او نتواند مسافري که به رخ اشک حسرتم بدواند کنار من ننشيند که آتشم بنشاند در آتشم بنشاند چو باکسان بنشيند چو ماه نوسفر من سمند ناز براند چه جوي خون که براند ز ديده دل‌شدگان را

او بود مرد عشق که کس نيست مرد او عشقي که درد عشق وطن بود درد او بس شعله‌ها که بشکفد از آه سرد او چون دود شمع کشته که با وي دميست گرم پروانه‌ي تخيل آفاق گرد او بر طرف لاله زار شفق پر زند هنوز

نرخ يوسف شکند چون تو به بازار آئي کار گل زار شود گر تو به گلزار آئي گل کم از خار شود چون تو به گلزار آئي ماه در ابر رود چون تو برآئي لب بام تا تو پيرانه‌سر اي دل به سر کار آئي شانه زد زلف جوانان...

وليکن پوست خواهد کند ما يک‌لاقبايان را زمستان پوستين افزود بر تن کدخدايان را زمستاني که نشناسد در دولت سرايان را ره ماتم‌سراي ما ندانم از که مي‌پرسد که لرزاند تن عريان بي برگ و نوايان را به دوش...

نازم بکش که ناز رقيبان کشيده‌ام دامن مکش به ناز که هجران کشيده‌ام پاداش ذلتي که به زندان کشيده‌ام شايد چو يوسفم بنوازد عزيز مصر کز اين دو چشمه آب فراوان کشيده‌ام از سيل اشک شوق دو چشمم معاف دار...

چه دولتي است به زندانيان خاک نصيب صداي سوز دل شهريار و ساز حبيب چو در ولايت غربت دو همزبان غريب به هم رسيده در اين خاکدان ترانه و شعر که نبض مرده جهد چون مسيح بود طبيب روان دهد به سر انگشت دلنواز...

برو که چون من و چشمت به گوشه‌ها بنشيني چو ابرويت نچميدي به کام گوشه‌نشيني برو که چون سر زلفت به خود قرار نبيني چو دل به زلف تو بستم به خود قرار نديدم که تا تو باشي و غيري به جاي من نگزيني به جان...

به تاج عشق تو من مستحقم و محتاج شنيده‌ام که به شاهان عشق بخشي تاج به دولت سرت از آفتاب دارم تاج تو تاج‌بخشي و من شهريار ملک سخن بر آن سر است که از قلب ما کند آماج کمان آرشه زه کن که تير لشگر غم...