وجوه عمده پیشینه مفهوم نوستالژی (قسمت دوم)

نوستالژی و شکل‌گیری قالب جهانی شدن
 

چکیده:
اواخر قرن بیستم با آن مواجهیم و استدلالم را روی اظهارات پیشینم متمرکز کنم که در آن گفته بودم در حال حاضر ما در مرحله سوم جهانی شدن شتابان و نوستالژی آفرین به سر می بریم. سخن من این است که ما شاهد و شرکت کننده در مرحله سوم جهانی شدن هستیم که با تفکر پست مدرنیستی مرتبط است.

تعداد کلمات: 1232 کلمه / تخمین زمان مطالعه: 6 دقیقه

نویسنده : رونالد رابرتسون
برگردان : کمال پولادی

 ذکر ایدئولوژی خانه توجه ما را به ضعف بزرگ قرائت جامعه شناختی از پدیدارشناختی و دیگر قرائت های آن از حیث فقدان توجه به فرهنگ جهانی برمی انگیزد. جان مایر (1966) در بحث از کتاب باز ساخت اجتماعی واقعیت (1966) میگوید که دیدگاه برگر و لوکمان در «نگریستن به بازساخت فرهنگی هویت به صورتی که گویی به طور یکجانبه در میان گروه و مردم واحدی جریان دارد و به شیوه ای که گویی به دوره زمانی خاصی محدود می شود» دارای نقص بزرگی است. مایر استدلال می کند که آنچه او دیدگاه «نهادگرا» یا نونهادگرا» می خواند، بر این نکته تأکید دارد که فرایند «بازساخت فرهنگی در دوره مدرن طی دوره طولانی تری از زمان و در گستره وسیع تری از مکان تکوین یافته است. بنابراین فرهنگ جهانی شکل دهنده «هویتهای ملی خاص و سیاست های خاص است» در همان حال که «عقلانی شدن گسترده فرهنگ رسوب دهنده قالبهای همشکل در سازمانهای خاص است». علاوه بر این «خود» انعکاس دهنده «نحوه شکل گیری فرد در دولت به ملت و سایر نهادهای بزرگ تر است» (11 :1992 ,Meyer). (به طور کلی دیدگاه «نو نهادگرا» با دیدگاه من در مورد تأکید بر فحوای فراملی مفهوم فرهنگ و الزاماتی که بر معنی «محلی» آن تحمیل می کند، کاملا انطباق پذیر است).

ترنر (1987) و استوت و ترنر (47 :1988a) بر این باورند که چهار پیش فرض عمده در باره پارادایم نوستالژی وجود دارد: نگاه به تاریخ به عنوان زوال؛ احساس از دست رفتن تمامیت، احساس از دست رفتن خودجوشی و فرانمود؛ و احساس از دست رفتن خودآیینی و استقلال فرد. در بحث کلی از نوستالژی احساس های نوع اول و دوم بیش از نوع سوم و چهارم مطرح می شود؛ اما شایان ذکر است که در دوره معاصر حسرت خودجوشی و خودآیینی فرد که زمانی عیار تجدد بود، به وجه برجسته نوستالژی تبدیل می شود. حتا برخی از صور نظریه انتخاب عقلانی در علوم اجتماعی معاصر را باید در زمره نوستالژی دسته بندی کرد، چرا که می کوشد زندگی مدرن را از هم تجزیه کند و به یک ساحت واحد تقلیل دهد. من میخواهم این طرح را به سمت خاصی سوق دهم و آن را به طرازبندی جامعه شناختی و فلسفی نوستالژی در دوره ۱۸۷۰ - ۱۹۲۵ و آنچه که نیرن (168 :1988) به عنوان «موج بزرگ نوستالژی ترکیبی» که در پایان قرن نوزدهم به اوج خود رسید ارتباط دهم. به سهم خودم می خواهم از نوع خاصی از نوستالژی خودخواسته بحث کنم که در اواخر قرن بیستم با آن مواجهیم و استدلالم را روی اظهارات پیشینم متمرکز کنم که در آن گفته بودم در حال حاضر ما در مرحله سوم جهانی شدن شتابان و نوستالژی آفرین به سر می بریم. سخن من این است که ما شاهد و شرکت کننده در مرحله سوم جهانی شدن هستیم که با تفکر پست مدرنیستی مرتبط است. یادآوری می کنم که مرحله خیزش جهانی شدن را سالهای حدود دهه ۱۸۷۰ میگیرم که تا نیمه دهه ۱۹۲۰ ادامه یافته است. مرحله دوم جهانی شدن نیز طی قرن بیستم تا نیمه ها یا اواخر دهه ۱۹۶۰ ادامه یافت. مرحله سوم جهانی شدن متضمن بازساخت و طرح مسئله چهار محور اصلی ارجاع جهانی شدن جوامع، افراد، روابط بین الملل و نوع بشر) و تقویت «دیالتیک» عام - خاص بود. این تحولات آفریننده نوع کم وبیش متفاوت و مختلطی از نوستالژی خودخواسته و ترکیبی اند که به چیزی همچون نهادمند شدن نگرش نوستالژیک ختم می شود. از همین رو کنار نهادن نوستالژی از تئوری اجتماعی هنگام تحلیل و طرازبندی آن به مثابه موضوع تجزیه و تحلیل اجتماعی مؤکدتر می شود. اجازه بدهید با تمام امکانات به بررسی آن بپردازیم. اما در وهله نخست لازم است به تعیین و تجدید ساختار نظریه و تحقیقات خود بپردازیم.