شورای فلورانس در سه مکان برقرارشده
چکیده:
مهمترین وظیفه شورای فلورانس آشتی و مصالحه بین کلیسای ارتدوکس شرق و کلیسای کاتولیک روم بود. این شورا آخرین نوع از شوراهایی محسوب می شود که هدفشان آشتی بین دو کلیسا بود. شرقی ها با خطر فزاینده حملات عثمانی ها به قسطنطنیه روبه رو بودند و شدیدا نیاز به کمک نظامی داشتند.
تعداد کلمات: 1094 کلمه / تخمین زمان مطالعه: 5 دقیقه
مهمترین وظیفه شورای فلورانس آشتی و مصالحه بین کلیسای ارتدوکس شرق و کلیسای کاتولیک روم بود. این شورا آخرین نوع از شوراهایی محسوب می شود که هدفشان آشتی بین دو کلیسا بود. شرقی ها با خطر فزاینده حملات عثمانی ها به قسطنطنیه روبه رو بودند و شدیدا نیاز به کمک نظامی داشتند.
تعداد کلمات: 1094 کلمه / تخمین زمان مطالعه: 5 دقیقه
نویسنده: تونی لِین
ترجمه: روبرت آسریان
ترجمه: روبرت آسریان
شورای فلورانس (۱۴۳۸-۱۴۴۵) شورای فلورانس در واقع، در سه مکان برگزار شد: در قرارا (۱۴۳۸- ۱۴۳۹)، در فلورانس ( ۱۴۴۲ - ۱۴۳۹ )، و روم (۱۴۴۳-۱۴۴۵). اما مهم ترین تصمیمات این شورا، در فلورانس اتخاذ شد. مهمترین وظیفه این شورا، آشتی و مصالحه بین کلیسای ارتدوکس شرق و کلیسای کاتولیک روم بود. این شورا آخرین نوع از شوراهایی محسوب می شود که هدفشان آشتی بین دو کلیسا بود. شرقی ها با خطر فزاینده حملات عثمانی ها به قسطنطنیه روبه رو بودند و شدیدا نیاز به کمک نظامی داشتند. بنابراین، این امر باعث شده بود تا آنان در برابر دریافت کمک نظامی از غرب، در مورد برخی مسائل تعلیمی و الاهیاتی حاضر به دادن برخی امتیازها بشوند. در این شورا، چهار موضوع باید مورد بحث قرار می گرفت. در سال ۱۴۳۹ کلیسای شرق در مورد این موضوعات تقریبا دیدگاه های قبلی خود را کاملا تغییر داد و بیانیه ای در این مورد صادر گشت:
۱- کلیسای ارتدوکس شرق مجبور شد تا اصلاحیه ای را که کلیسای غرب بر «اعتقادنامه نیقیه» در مورد واژه Filioque (روح القدس از پدر و پسر صادر می شود) اضافه کرده بود، بپذیرد.
۲- این اجازه صادر شد که در مراسم عشای ربانی، هم از نان تخمیر شده (سنت کلیسای شرق) و هم از نان فطیر یا تخمیر نشده (سنت کلیسای غرب) استفاده شود.
۳- کلیسای ارتدوکس شرق آموز کلیسای کاتولیک روم را در مورد برزخ، به عنوان مکان اشخاصی که توبه کرده اند اما برای کفاره گناهانشان باید مدت زمانی رنج بکشند، پذیرفت.
۴- شرقی ها مجبور شدند پاپ را به عنوان جانشین پطرس متبارک (به عنوان بزرگترین رسولان)، نماینده مسیح، سر تمام کلیسا و پدر و معلم مسیحیان» بپذیرند. آنان همچنین پذیرفتند که پاپ «اقتدار کامل دارد تا کلیسای جهانی را از نظر روحانی تغذیه کند و آن را رهبری و اداره نماید.»
بیشتر بخوانید : پدر تاریخ کلیسا
هنگامی که نمایندگان کلیساهای شرق به دیار خود بازگشتند، کلیساهای شرق این بیانیه را نپذیرفتند. غرب، کمک نظامی چشمگیری به شرق نکرد و در سال ۱۴۵۳ قسطنطنیه سقوط کرد. بعدها این بیانیه در شرق به ورق پاره ای بی اهمیت تبدیل گشت.
در سال ۱۴۳۹ نیز موافقت نامه ای با کلیسای ارمنی امضا شد. کلیسای ارمنی هرگز مصوبات شورای کلسدونه را نپذیرفته بود. موافقت نامه ای هم که با کلیسای ارمنی امضا شد، همانند بیانیه ای که با کلیساهای شرق تهیه شده بود؛ به سرعت اعتبار خود را از دست داد. اما اهمیت این توافقنامه از این جهت بود که در آن برای نخستین بار در یک شورای کلیسایی هفت آیینی که پیتر لومبارده به آنها اشاره کرده بود، تعریف شد و تأیید گشت.
شورای فلورانس در واقع، در سه مکان برگزار شد: در قرارا ، در فلورانس ، و روم . اما مهم ترین تصمیمات این شورا، در فلورانس اتخاذ شد. مهمترین وظیفه این شورا، آشتی و مصالحه بین کلیسای ارتدوکس شرق و کلیسای کاتولیک روم بود. این شورا آخرین نوع از شوراهایی محسوب می شود که هدفشان آشتی بین دو کلیسا بود. شرقی ها با خطر فزاینده حملات عثمانی ها به قسطنطنیه روبه رو بودند و شدیدا نیاز به کمک نظامی داشتند. بنابراین، این امر باعث شده بود تا آنان در برابر دریافت کمک نظامی از غرب، در مورد برخی مسائل تعلیمی و الاهیاتی حاضر به دادن برخی امتیازها بشوند. در این شورا، چهار موضوع باید مورد بحث قرار می گرفت.
در شریعت نوین، هفت آیین وجود دارد که عبارتند از: تعمید، تأیید، عشای ربانی، توبه، تدهین نهایی، دستگذاری، و ازدواج. این آیین ها کاملا متفاوت از آیین های شریعت کهن است که باعث بخشیده شدن فیض نمی شدند، بلکه فقط سایه ای از فیضی بودند که باید به واسطه رنج های مسیح بخشیده می شد. آیین های ما نه تنها حاوی فیض هستند، بلکه این فیض را به کسانی که شایستگی پذیرش آن را دارند، منتقل می سازند. پنج آیین نخست به جهت کمال روحانی هر شخص به وجود آمده اند و در آیین آخر برای اداره کلیسا و رشد و تکثیر آن هستند. توسط آیین تعمید، ما از نظر روحانی تولد مجدد می یابیم، توسط آیین تأیید، ما در فیض رشد کرده و ایمانمان قوی تر می شود. پس از تولد روحانی و تقویت شدن، توسط غذای الاهی که در عشای ربانی دریافت می کنیم، زندگی روحانی امان را ادامه می دهیم. اما اگر به واسطه گناه، روحمان بیمار گردد، توسط آیین توبه از نظر روحانی شفا می یابیم و در تدهین نهایی به همان نسبتی که روحمان شفا می یابد، جسممان نیز شفا پیدا میکند و از ثمرات این آیین بهره مند می شود. توسط آیین دستگذاری، کلیسا اداره شده و از نظر روحانی رشد می کند، در حالی که توسط آیین ازدواج، از نظر جسمانی ازدیاد یافته و رشد میکند.
در اجرای همه این آیینها، سه عامل اساسی دخیلند که عبارتند از: اسباب مادی، کلمات که به این شکل می دهند، و شخصی روحانی که اعمال آیینی را در مقام نماینده کلیسا به جا می آورد. فقدان هر یک از این سه عامل در هر آیینی باعث می شود تا آیین انجام شده تأثیر مورد انتظار را نداشته باشد. از میان این آیین ها، سه آیین تعمید، تأیید، و دستگذاری باعث به وجود آمدن ویژگی های محوناشدنی در فرد می شوند. یعنی همچون مهری بر روح فرد بر جای می مانند که این امر، این آیین ها را از آیین های دیگر متمایز می سازد. بنابراین، در مورد یک شخص، این آیین ها بیش از یک بار نمی توانند انجام شوند. آیین های دیگر، ویژگی خاصی را در فرد به وجود نمی آورند که نازدودنی باشد و در مورد یک فرد بیش از یک بار می توانند اجرا شوند. (بیانیه در مورد ارامنه ) در کلیسای اولیه، باور عموم بر این بود که نان و شراب مراسم عشای ربانی، بدن و خون عیسی مسیح است. در حالی که برای تعریف معنای آن تلاش زیادی صورت نگرفته بود. در دوران اولیه کلیسا، انگاشتن نان و شراب به عنوان آشکال یا نمادها یا نشانه هایی از بدن و خون مسیح شایع بود، اما به معنای انکار حضور بدن و خون مسیح در نان و شراب نبود. در قرن چهارم، در کلیسا این باور رواج یافت که نان و شراب به بدن و خون مسیح تبدیل می شوند. این دو شکل بیان، دو نگرش متضاد تلقی نمی شد و گاه یک نویسنده، هنگام نگارش در مورد این موضوع، همزمان دو نگرش را همراه با یکدیگر بیان می کرد. در کلیسای غرب دیدگاه آوگوستین بیانگر این سنت بود که نان و شراب نماد بدن و خون مسیح هستند؛ در حالی که آمبروز سنت دیگری را بیان می کرد. از نظر او در مراسم عشای ربانی جوهر نان و شراب، به بدن و خون مسیح تبدیل می شود. البته وی این باور را از کلیسای شرق به عاریت گرفته بود و منشأ این باور، کلیسای شرق بود. در دوران نخستین قرون وسطا، تنشی فزاینده بین این دو دیدگاه وجود داشت.
منبع:
تاریخ تفکر مسیحی، تونی لِین، ترجمه روبرت آسریان، چاپ پنجم، فروزان روز، طهران (1396)
در سال ۱۴۳۹ نیز موافقت نامه ای با کلیسای ارمنی امضا شد. کلیسای ارمنی هرگز مصوبات شورای کلسدونه را نپذیرفته بود. موافقت نامه ای هم که با کلیسای ارمنی امضا شد، همانند بیانیه ای که با کلیساهای شرق تهیه شده بود؛ به سرعت اعتبار خود را از دست داد. اما اهمیت این توافقنامه از این جهت بود که در آن برای نخستین بار در یک شورای کلیسایی هفت آیینی که پیتر لومبارده به آنها اشاره کرده بود، تعریف شد و تأیید گشت.
شورای فلورانس در واقع، در سه مکان برگزار شد: در قرارا ، در فلورانس ، و روم . اما مهم ترین تصمیمات این شورا، در فلورانس اتخاذ شد. مهمترین وظیفه این شورا، آشتی و مصالحه بین کلیسای ارتدوکس شرق و کلیسای کاتولیک روم بود. این شورا آخرین نوع از شوراهایی محسوب می شود که هدفشان آشتی بین دو کلیسا بود. شرقی ها با خطر فزاینده حملات عثمانی ها به قسطنطنیه روبه رو بودند و شدیدا نیاز به کمک نظامی داشتند. بنابراین، این امر باعث شده بود تا آنان در برابر دریافت کمک نظامی از غرب، در مورد برخی مسائل تعلیمی و الاهیاتی حاضر به دادن برخی امتیازها بشوند. در این شورا، چهار موضوع باید مورد بحث قرار می گرفت.
در شریعت نوین، هفت آیین وجود دارد که عبارتند از: تعمید، تأیید، عشای ربانی، توبه، تدهین نهایی، دستگذاری، و ازدواج. این آیین ها کاملا متفاوت از آیین های شریعت کهن است که باعث بخشیده شدن فیض نمی شدند، بلکه فقط سایه ای از فیضی بودند که باید به واسطه رنج های مسیح بخشیده می شد. آیین های ما نه تنها حاوی فیض هستند، بلکه این فیض را به کسانی که شایستگی پذیرش آن را دارند، منتقل می سازند. پنج آیین نخست به جهت کمال روحانی هر شخص به وجود آمده اند و در آیین آخر برای اداره کلیسا و رشد و تکثیر آن هستند. توسط آیین تعمید، ما از نظر روحانی تولد مجدد می یابیم، توسط آیین تأیید، ما در فیض رشد کرده و ایمانمان قوی تر می شود. پس از تولد روحانی و تقویت شدن، توسط غذای الاهی که در عشای ربانی دریافت می کنیم، زندگی روحانی امان را ادامه می دهیم. اما اگر به واسطه گناه، روحمان بیمار گردد، توسط آیین توبه از نظر روحانی شفا می یابیم و در تدهین نهایی به همان نسبتی که روحمان شفا می یابد، جسممان نیز شفا پیدا میکند و از ثمرات این آیین بهره مند می شود. توسط آیین دستگذاری، کلیسا اداره شده و از نظر روحانی رشد می کند، در حالی که توسط آیین ازدواج، از نظر جسمانی ازدیاد یافته و رشد میکند.
در اجرای همه این آیینها، سه عامل اساسی دخیلند که عبارتند از: اسباب مادی، کلمات که به این شکل می دهند، و شخصی روحانی که اعمال آیینی را در مقام نماینده کلیسا به جا می آورد. فقدان هر یک از این سه عامل در هر آیینی باعث می شود تا آیین انجام شده تأثیر مورد انتظار را نداشته باشد. از میان این آیین ها، سه آیین تعمید، تأیید، و دستگذاری باعث به وجود آمدن ویژگی های محوناشدنی در فرد می شوند. یعنی همچون مهری بر روح فرد بر جای می مانند که این امر، این آیین ها را از آیین های دیگر متمایز می سازد. بنابراین، در مورد یک شخص، این آیین ها بیش از یک بار نمی توانند انجام شوند. آیین های دیگر، ویژگی خاصی را در فرد به وجود نمی آورند که نازدودنی باشد و در مورد یک فرد بیش از یک بار می توانند اجرا شوند. (بیانیه در مورد ارامنه ) در کلیسای اولیه، باور عموم بر این بود که نان و شراب مراسم عشای ربانی، بدن و خون عیسی مسیح است. در حالی که برای تعریف معنای آن تلاش زیادی صورت نگرفته بود. در دوران اولیه کلیسا، انگاشتن نان و شراب به عنوان آشکال یا نمادها یا نشانه هایی از بدن و خون مسیح شایع بود، اما به معنای انکار حضور بدن و خون مسیح در نان و شراب نبود. در قرن چهارم، در کلیسا این باور رواج یافت که نان و شراب به بدن و خون مسیح تبدیل می شوند. این دو شکل بیان، دو نگرش متضاد تلقی نمی شد و گاه یک نویسنده، هنگام نگارش در مورد این موضوع، همزمان دو نگرش را همراه با یکدیگر بیان می کرد. در کلیسای غرب دیدگاه آوگوستین بیانگر این سنت بود که نان و شراب نماد بدن و خون مسیح هستند؛ در حالی که آمبروز سنت دیگری را بیان می کرد. از نظر او در مراسم عشای ربانی جوهر نان و شراب، به بدن و خون مسیح تبدیل می شود. البته وی این باور را از کلیسای شرق به عاریت گرفته بود و منشأ این باور، کلیسای شرق بود. در دوران نخستین قرون وسطا، تنشی فزاینده بین این دو دیدگاه وجود داشت.
منبع:
تاریخ تفکر مسیحی، تونی لِین، ترجمه روبرت آسریان، چاپ پنجم، فروزان روز، طهران (1396)
بیشتر بخوانید :
فلسفه‌ی افلاطون برای مردم عامی
راست‌دینی هوشمندانه
پدر الهیات لاتین
