اعتراض چیست و از کجا می آید؟
«اعتراض» وقتی به وجود می آید که انسان با چیزی حال نمی کند و آن چیز باعث نارضایتی یا ناراحتی‌اش می شود. حالا این‌که چیزی موجب نارضایتی ما شده، ممکن است علتش در اصل به خودِ ما برگردد. البته هر وقت که ما اعتراض داریم، دلیل نمی شود که حق هم داشته باشیم. اما اعتراض داشتن جزو حق های طبیعی ماست که فقط ممکن است همیشه وارد نباشد.اعتراض یک وقت هایی هم ممکن است از سرِ تنبلی و شیطنت شکل بگیرد؛ مثلاً برای امتحانی درس نخوانده‌ایم. بعد با هم کلاسی های‌مان دست‌به‌یکی کرده و اعتراضی برای خودمان دست‌وپا می کنیم، بلکه بتوانیم امتحان را بپیچانیم!
بله دوستان! این‌که با پنهان شدن پشت سر اعتراض، از زیر بار مسئولیت‌های‌مان شانه خالی کنیم، جزو اعتراض‌های ناوارد به حساب می آید.
به چی اعتراض کنیم؟
چیزهایی که می توانند مورد اعتراض قرار بگیرند، خیلی زیادند. از خودِ آدم بگیر تا دوست، فروشنده‌ی مغازه، گارسون رستوران، آرایشگر، نانوا، راننده‌ی اتوبوس و مسئولین، به همه می شود اعتراض کرد. حتی ما می توانیم به اشیا هم اعتراض کنیم؛ ای کفش، تو چرا تنگی؟ ای خورشید، چرا این قدر نورت زیاد است؟ ای زمستان، چرا این قدر سردی؟ و خلاصه موجودی نیست که بتواند از زیر اعتراض ما در برود!اما برای این‌که اعتراض‌مان جدّی گرفته شود و نتیجه بدهد، باید بدانیم به چه چیزهایی بهتر است اعتراض کنیم یا نکنیم.
شرط اول این است که از موضوعی که می خواهیم به آن اعتراض کنیم، آگاهی داشته باشیم؛ یعنی بدانیم مشکل کار کجاست و حرف ما چیست. مورد داشته ایم طرف دیده یک جایی شلوغ است و مردم دارند اعتراض می کنند، رفته و به آن‌ها پیوسته است؛ بعد وسط کار فهمیده این ها گیاه خوارند و دارند به گوشت خواری اعتراض می کنند. حالا شغل پدر خودش چه باشد خوب است؟ بله، کله پزی! خُب، حواست را جمع کن بزرگوار! خیلی مهم است که در اعتراض، بدانیم در آخر کار می خواهیم به چه چیزی برسیم.
چه‌شکلی اعتراض کنیم؟
خیلی مهم است که اعتراض با عصبانیت قاتی نشود؛ آن‌وقت دیگر اسمش می‌شود «دعوا»! باید بدانیم که هیچ‌وقت کسی با قفل فرمان نتوانسته اعتراض موفقی را به نام خودش ثبت کند.اگر هدف ما از اعتراض، خالی کردن خشم مان نیست و می خواهیم نتیجه بگیریم، باید محترمانه و بابرنامه اعتراض کنیم. درست حدس زدید! ما باید برای کسی یا چیزی که می خواهیم بر علیهش اعتراض کنیم، نقشه بکشیم. ببینیم با کمک چه کسانی و از چه راه هایی می توانیم اعتراضِ موفقیت‌آمیزی داشته باشیم. در بیش‌ترِ وقت ها می شود با گفت‌وگویی نرم و روش های معمولی نگذاریم کار به اعتراض برسد؛ اما وقتی هدف ما، اصلاح یک سیستم ناقص یا خراب باشد و راهی جز اعتراض نداشته باشیم، اشکالی ندارد.
اصلی ترین شرط برای اعتراض این است که قانونی باشد؛ یعنی برای اعتراض کردن نباید قانون‌شکنی اتفاق بیفتد! اگر کارِ ما غیرقانونی باشد، حتی اگر درست هم باشد، وقتی کار به بررسی آن می رسد، نمی تواند برنده باشد.
اعتراض بسته به موردش، می تواند گروهی یا تنهایی اتفاق بیفتد. در اعتراض‌های گروهی، روش هایی مثل امضا جمع کردن، استشهاد گرفتن، جمع شدن در یک محلّ خاص یا دسته جمعی تحریم کردن چیزی بیشتر استفاده می شود و هرچه تعداد افراد بیشتر باشد، اعتراض بهتر شنیده خواهد شد.
ساده ترین شکل اعتراض، صحبت کردنِ رو در روست؛ اما شما می توانید برای رسمی شدن آن، از نامه استفاده کنید. حتماً قبل از نامه نگاری سعی کنید تا با نامه نوشتنِ اداری آشنا شوید. هیچ خوب نیست که برای یک مسئول بنویسیم: «سلام. حال شما چطور است؟ امیدوارم خوب باشید!»
یکی دیگر از راه های اعتراضِ تنهایی که ممکن است شنیده باشید، اعتصاب غذاست. در این روش، آدمِ معترض می گوید: «غذا نمی خورم تا به حرفم توجه کنید!» البته در فضای خانواده و مدرسه این راه زیاد توصیه نمی شود؛ چون در مدرسه دوستان و در خانه خواهرها و برادرها حتماً از خوردنِ سهم غذای شما خوش‌حال خواهند شد و شما می مانید و یک شکم گرسنه!
بعد از اعتراض چه می شود؟
وقتی اعتراض‌تان را انجام دادید، باید خونسرد بمانید تا به اعتراض‌تان رسیدگی شود. شاید باورتان نشود، اما ممکن است گاهی هم حق با ما نباشد و اعتراض‌مان مورد قبول واقع نشود! در این‌جور موقع ها هم، آدمِ معترض باید جنبه‌ی قبول کردنِ اشتباه خودش را داشته باشد.با اعتراضِ درست، اشتباه ها و خرابی ها اصلاح می شوند و وعده ها فراموش نشده و قول ها هم شکسته نمی‌شوند. این اتفاق باعث رشد جامعه، محله، مدرسه و حتی خانواده می شود.
آرزو می‌کنیم که همیشه کارتان بدون اعتراض راه بیفتد و اگر هم مجبور شدید و اعتراض کردید، وارد باشد!
منبع: مجله باران
