فراق عشق همه حالها زوال کند | | وصال حالت اگر عاشقي حلال کند |
که نه ره همهي عاشقان وصال کند | | وصال جستن عاشق نشان بيخبريست |
طلب در او صفت بي خودي مثال کند | | رهيست عشق کشيده ميان درد و دريغ |
در او مجاز و حقيقت همي جدال کند | | نصيب خلق يکي خندقي پر از شهوت |
حديث دلبر و دعوي زلف و خال کند | | چو از نصيب گذشتي روا بود که دلت |
نقاب بندد بعضي ازو هلال کند | | چو آفتاب رخش محترق شود ز جمال |
حرام خون هزاران چو من حلال کند | | نگار من چو شب از گرد مه درآلايد |
که جان ز تن به ره ديده ارتحال کند | | نگه نيارم کردن به رويش از پي آن |
بتم چو خوبي بينقص را کمال کند | | کمال حال ز عشاق خويش نقص کند |
فراق او ز شبي صد هزار سال کند | | وصال او به زماني هزار روز کند |
ز من هر يکيش طبايع دو صد جمال کند | | هزار آيت دل بردنست يار مرا |
چو غمزه سازد هاروت را نکال کند | | چو او سوار شود سرو را پياده کند |
وجود با عدم از لذت اتصال کند | | حديث در دهن او تو گوييي که مگر |
يکي شبست که با روز او جدال کند | | گمان بري که سيه زلف او بر آن رخ او |
هزار عاشق چون من فر و جوال کند | | زهي بتي که به خوبي خويش در نفسي |
چو حلقههاي سر زلف جيم و دال کند | | هزار صومعه ويران کند به يک ساعت |
که غايت همه عشاق قيل و قال کند | | تبارکالله از آن روي پر ملاحت و زيب |