کافزون شوي وليکن هرگز چنو نکاهي | | ربي و ربکالله اي ماه تو چه ماهي |
گاه از برونش زردي گاه از درون سياهي | | مه نيستي که مهري زيرا که هست مه را |
در سايهي سليمان نايد ز ديو شاهي | | با مايهي جمالت نايد ز مهر شمعي |
آنجا که خدت آيد نايد ز ماه ماهي | | آنجا که قدت آيد نايد ز سر و سروي |
از خنده جان جاني وز غمزه جاه جاهي | | از جزع عقل عقلي و ز لعل شمع شمعي |
بر خود همي بدرد پيراهن پگاهي | | هر روز صبح صادق از غيرت جمالت |
در زلف جعد حوران مشکيست جايگاهي | | گرد سم سمندت بر گلشن سمايي |
روحالامين نوازد در مجلست ملاهي | | حقا و ثم حقا آنگه که بزم سازي |
از قايل الاهي تا قابل گياهي | | خوشخوتر از تو خويي روحالقدس نديدست |
زنجير بيگناهان از جاي بيگناهي | | آويختي به عمدا از بهر بند دلها |
با قدر قد و مويت يوسف که بود چاهي | | در جنب آبرويت آدم که بود؟ خاکي |
قلاش آبرويت پيران خانقاهي | | فراش خاک کويت پاکان آسماني |
ترغيب اگر نديدي در صورت مناهي | | در تابهاي زلفت بنگر به خط ابرو |
نامحرمي چه داند شرح خط الاهي | | عقلم همي نداند تفسير خطت آري |
نادرتر آنکه داري ملکي به بيکلاهي | | در ملک خوبرويي بس نادري وليکن |
هم ماه و هم سپهري هم شاه و هم سپاهي | | با خنده و کرشمه آنجا که روي آري |
آن حسن بيتباهي و آن لطف بيتناهي | | آهم شکست در بر ز آن دم که ديد چشمم |
آه از درون جانش تو در ميان آهي | | ز آن آه بر نيارد زيرا که هست پنهان |
خواهي کنون بر آن را خواه آن زمان که خواهي | | در جل کشيد جانرا در خدمتت سنايي |