اي سنايي نشود کار تو امروز چو چنگ

اي سنايي نشود کار تو امروز چو چنگ شاعر : سنايي غزنوي تا به خدمت نشوي و نکني قامت چنگ اي سنايي نشود کار تو امروز چو چنگ که سر آهنگان خوانند مر او را سرهنگ سر سرهنگان سرهنگ محمد هروي آنکه پشت همه بيداران آمد به درنگ آنکه روي همه هشياران آمد به شتاب پيش گفتارش جهل آمده هوش هوشنگ نزد ديدارش که بوده بهاي بهمن که سيه روي شود مردم سقلاب چو زنگ گر بسقلاب برد باد نهيبش نشگفت که از خاکش پس از آن زنده برآيد سترنگ باد لطفش بوزد گر بحد چين نه عجب...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اي سنايي نشود کار تو امروز چو چنگ

شاعر : سنايي غزنوي

تا به خدمت نشوي و نکني قامت چنگ		اي سنايي نشود کار تو امروز چو چنگ
که سر آهنگان خوانند مر او را سرهنگ		سر سرهنگان سرهنگ محمد هروي
آنکه پشت همه بيداران آمد به درنگ		آنکه روي همه هشياران آمد به شتاب
پيش گفتارش جهل آمده هوش هوشنگ		نزد ديدارش که بوده بهاي بهمن
که سيه روي شود مردم سقلاب چو زنگ		گر بسقلاب برد باد نهيبش نشگفت
که از خاکش پس از آن زنده برآيد سترنگ		باد لطفش بوزد گر بحد چين نه عجب
نجم سياره نمايد نقط از پشت پلنگ		بر پلنگ ار بنهد دست ز روي شفقت
غزني از فخر تو بر چرخ برآرد اورنگ		اي به علم و به سخا مفخر اهل غزنين
گر در آن کو که توباشي بود افيون يا بنگ		بنگ و افيون شود از بوي تو سرمايه‌ي عقل
دايره‌ي مرکز و دريا بود آن را پا سنگ		گر بسنجيد به شاهين خرد حلم ترا
پاي قدر تو چو دل تاخته با هفتو رنگ		دست جود تو چو جان ساخته با هفت اقليم
و آنچه در پيش شهنشاه نمودي از جنگ		آنچه در وقعه‌ي قنوج تو کردي از زور
کردي از کين سوي آن گاو زيان کار آهنگ		سود يک لشکر دين بود که آنروز چو شير
شير مردم‌کش در بيشه نکرد آن از چنگ		مار مردم‌کش در بحر نکرد آن از کام
که به آساني سفتي سر او آهن و سنگ		تاختي راست چو خورشيد و بکنديش آن شاخ
هستي امروز به مقدار چو مه در خرچنگ		بودي آن روز به کردار چو خورشيد به ثور
جنگ ترکان بود آنجا که تو باشي نيرنگ		روز مردان بود آنجا که تو باشي بازي
نکند لشکري از ترک به صد تير خدنگ		آنچه تنها تو به يک تيغ کني صد يک از آن
دشمنان را کني از نيزه چو پروين آونگ		چو بنات‌النعش گردند پراکنده چو تو
ترکش اي ترک به يکسو فکن و جامه‌ي جنگ		عقل هر ترک در آن روز همي گويد هين
دشمن شاه درآويز چو مسلوخ از چنگ		بره بسيار در آويختي از چنگ و کنون
همچو پيلي که کند گردن در کام نهنگ		چون حمايل به زر اندر کنف افگني راست
زردي روي عدويت چو حمايل از رنگ		پس خرامي سوي ميدان و به جانت که شود
بر کتف پرور کز بچه ندارد کس ننگ		تو چو خورشيدي و آن زرد ترا هست سزا
پشت منماي و زان ژاژ مکن دل را تنگ		گر حسودي سخني گويد ازين روي فراخ
پشت‌اعداي تو چون پشت حمايل شده گنگ		که ببيني پس از اين از قبل خدمت تو
همچو آبي که برو باد وزد از آژنگ		آهنين گوهر شد روي من از آتش دل
آينه‌ي بختم تاريک همي دارد زنگ		روشنست آينه‌ي فضلم چون زنگ وليک
صدر چون يابم چون نيستم از شوخي شنگ		قدر چون بينم چون نيستم از گوهر هيز
صلت آن راست درين شهر که نانست از سنگ		دولت آن راست درين وقت که آبست از که
که نخوردستي در خردي نان بشتالنگ		آب و قدر شعرا نزد تو ز آنست بزرگ
شعر بي‌جامه‌ي آن مرد نمي‌گيرد هنگ		مدح بي‌صلت آن راد نمي‌آيد چست
تا ز فر تو شود کار من امسال چو چنگ		جامه‌اي بخش مرا خاص خود ار سرو قدم
چو بوم من ز لباس تو چو طوطي بارنگ		شوم از شکر ثناهات چو قمري در دم
همچو اشتر که دهد آگهي از رنگارنگ		من از آن رنگ جهان را کنم آگاه ز شکر
راه يابد سوي خانه کندم تنگ ز ننگ		اي عزيزي اگر اين باد که اندر سر هست
گردن افراشته ز آنم همالان چو کلنگ		چون کبوتر نشوم بهره‌ي کس بهر شکم
تا به هندست و به چين معدن گنگ و ار تنگ		تا سپهرست و فلک پايه‌ي ماه و خورشيد
باد آراسته جان تو چو ارتنگ و چو گنگ		باد افراخته راي تو چو خورشيد و چو ماه
روي سرخان همه احباب تو همچون نارنگ		روي زردان همه اعداي تو مانند ترنج

اي سنايي نشود کار تو امروز چو چنگ

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته