خروش چنگ و لب زنده رود و جام شراب | | صباح عيد و رخ يار و روزگار شباب |
نواي بربط و آواز عود و بانک رباب | | هواي دلبر و غوغاي عشق و آتش شوق |
نشان بخت بلند و اميد فتحالباب | | نويد فتح صفاهان و مژدهي اقبال |
درون مهر پرستان ز عاشقي در تاب | | دماغ باده گساران ز خرمي در جوش |
نگار سرخوش و ما بيخود و نديم خراب | | نشاط در دل و مي در کف و طرب در جان |
دگر چه باشد ازين بيش عيش را اسباب | | زهي نمونهي دولت زهي نشانهي بخت |
ز باده دست مدار و ز عيش روي متاب | | غنيمتست غنيمت شمار فرصت عيش |
که با شکردهنان خوش بود سال و جواب | | به پيش خود بنشان شاهدان شيرين کار |
شتاب ميکند اين عمر نازنين درياب | | بنوش جام مياي جان نازنين عبيد |
خدايگان جهان آفتاب عالمتاب | | به بزم شاه جهان عيش ران و شادي کن |
سپهر مهر و سخا پادشاه عرش جناب | | جلال دولت و دين تاجبخش تخت نشين |
جهانگشاي جوان دولت سعادت ياب | | سرير بخش ممالک سنان کشور گير |
به زخم تير در آرد ز اوج ابر عقاب | | به نوک نيزه برآرد ز قعر نيل نهنگ |
چو چشم بخت بدانديش جاه او در خواب | | شدست فتنه در ايام پادشاهي او |
سپهر حاجب بارست و مشتري بواب | | جهان پناها بر آستان دولت تو |
نهاده طاعت امر ترا ملوک رقاب | | ببسته خدمت صدر ترا صدور ميان |
که وهم تيز قدم در نيايدش پاياب | | علو قدر تو جائيست از معارج جاه |
چو پيش بحر محيطست لعمههاي سراب | | به پيش بحر سخاي تو بحر جود محيط |
حديث نور تجلي و پرتو مهتاب | | مثال روي تو و آفتاب چنانک |
خرد ز راي تو آموخته صلاح و صواب | | فلک زفر تو اندوخته شکوه و جلال |
هم از خجالت دست تو بحر در غر قاب | | هم از مهابت خشم تو کوه در لرزه |
مگر که قطرهي خون ميچکد ز قطر سحاب | | چکان ز تيغ تو خون عدوست پنداري |
که باد سايهي او مستدام بر احباب | | خدايگانا از پرتو عنايت تو |
«نزلت خير مقام وجدت خير مب» | | بر آسمان تو گشتم مقيم و دولت گفت : |
ز تاب شعلهي خورشيد بر سپهر طناب | | هميشه تا فکند دست صبح وقت سحر |
که حصر آن نکند فهم تا به روز حساب | | طناب عمر ترا امتداد چندان باد |