نويد خرمي از روزگار مييد | | بنوش باده که فصل بهار مييد |
ز باد نفخهي مشک تتار مييد | | ز ابر قطرهي آب حيات ميبارد |
گرفته جام مي خوشگوار مييد | | براي رونق بزم معاشران لاله |
که سبزه ميدمد و گل به بار مييد | | ميان باغ به صد لب شکوفه ميخندد |
خروش مرغ که از مرغزار مييد | | دماغ شيفتگان را به جوش ميرد |
به گوش غنچه چو بانک هزار مييد | | هزار پيرهن از شوق ميکند پاره |
گشاده پنجه باري شکار مييد | | به باغ گربه بر اطراف شاخ پنداري |
نسيم کز طرف جويبار مييد | | به هر کجا که رود مرده زنده گرداند |
به زير سايهي بيد و چنار مييد | | کنون چو غنچه و گل هرکجا که زندهدليست |
کنون که موسم بوس و کنار مييد | | کنار آب و کنار بتان غنيمت دان |
گرفته دست بتي چون نگار مييد | | غلام دولت آنم که مست سوي چمن |
به بزم شاه جهان با نثار مييد | | به باغ جلوه کنان گل نهاده زر بر کف |
به سوي درگه او بندهوار مييد | | جمال دنيي ودين کافتاب هر روزه |
مدد ز حضرت پروردگار مييد | | خدايگان سلاطين که دولت او را |
ز اوج طارم نيلي حصار مييد | | شهيکه مژدهي اقبال و کامراني او |
کجا سپهر برين در شمار مييد | | فلک خزاين جنات آستانهي تو |
ز زخم تيغ تو در زينهار مييد | | به روز معرکه خورشيد تيغ زن هر دم |
عدوي سوخته دل خاکسار مييد | | ز باد نيزهي آتش نهيب چون آبت |
پذيرهاش ز يمين و يسار مييد | | به هر طرف که رود رايت تو نصرت و فتح |
ز همنشيني خورشيد عار مييد | | خجسته سايهي چتر جهانگشاي ترا |
ز نام رستم و اسفنديار مييد | | به بندگي تو هر کو نگه کند ننگش |
که عرض کردنش اينجا به کار ميآيد | | ز گفتههاي کسان عرض ميکنم بيتي |
که بوي دولتت از روزگار مييد | | ز عمر برخور و دل را نويد شادي ده |
بدانچه راي کني کامکار مييد | | هزار سال بمان کامران که دولت تو |