بال زرين بر آشيانه زند

بال زرين بر آشيانه زند شاعر : عبيد زاکاني با مغان باده‌ي مغانه خوريم بال زرين بر آشيانه زند عقل با روح خودستائي کرد تا به کي غصه‌ي زمانه خوريم از پس پرده حسن با صد...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بال زرين بر آشيانه زند

شاعر : عبيد زاکاني

با مغان باده‌ي مغانه خوريم		بال زرين بر آشيانه زند
عقل با روح خودستائي کرد		تا به کي غصه‌ي زمانه خوريم
از پس پرده حسن با صد ناز		عشق با هر دو پادشائي کرد
ناگهان التفات عشق بديد		چهره بنمود و دلربائي کرد
کار دريافت رند فرزانه		غره شد دعوي خدائي کرد
صوفي افزوده بود مايه‌ي خويش		رفت و با عشق آشنائي کرد
هجر بر ما در طرب در بست		در سر زهد و پارسائي کرد
خيز تا چون ارادتش ما را		وصلش آمد گره گشائي کرد
با مغان باده‌ي مغانه خوريم		سوي ميخانه ره نمائي کرد
عشق گنجيست دل چو ويرانه		تا به کي غصه‌ي زمانه خوريم
در بيابان عشق ميگردد		عشق شمعيست روح پروانه
دست تا در نزد به دامن عشق		روح مدهوش و عقل ديوانه
خرم آن عارفان که دنيا را		ره به منزل نبرد فرزانه
آدم از دانه اوفتاده به دام		پشت پائي زدند مردانه
عمر در باختيم تا اکنون		آه از اين دام واي از آن دانه
بعد از امروز گر به دست آريم		گه به افسون و گه به افسانه
با مغان باده‌ي مغانه خوريم		دامن يار و کنج ميخانه
عقل را دانشي و رائي نيست		تا به کي غصه‌ي زمانه خوريم
طلب عشق و وصل ورزيدن		بهتر از عشق رهنمائي نيست
نام جنت مبر که عاشق را		کار هر مفلس و گدائي نيست
پاي در کوي زهد و زرق منه		خوشتر از کوي يار جائي نيست
بر در خانقه مرو که در او		کاندر آن کوي آشنائي نيست
پيش ما مجلس شراب خوشست		جز ريائي و بوريائي نيست
راه ميخانه گير تا شب و روز		مجلس وعظ را صفائي نيست
با مغان باده‌ي مغانه خوريم		چون در اسلاميان وفائي نيست
آه از اين صوفيان ازرق پوش		تا به کي غصه‌ي زمانه خوريم
رقص را همچو ني کمر بسته		که ندارند عقل و دانش و هوش
از پي صيد در پس زانو		لوت را همچو سفره حلقه بگوش
شکر آنرا که نيستي صوفي		مترصد چو گربه‌ي خاموش
خيز تا پيش آنکه ناگاهي		عيش ميران و باده ميکن نوش
با صبوحي کنان درد آشام		برکشد صبحدم خروس خروش
رو به ميخانه‌ي مغان آريم		با خراباتيان عشوه فروش
با مغان باده‌ي مغانه خوريم		باده در جام و چنگ در آغوش
خيز جانا چمانه برداريم		تا به کي غصه‌ي زمانه خوريم
اسب شادي به زير ران آريم		باده‌هاي مغانه برداريم
بيش از اين غصه‌ي جهان نخوريم		و ز قدح تازيانه برداريم
زهد و تسبيح دام و دانه‌ي ماست		دل ز کام زمانه برداريم
شاهد و نقل و باده برگيريم		از ره اين دام و دانه برداريم
پيش زانکه ناگهان روزي		دف و چنگ و چغانه برداريم
يک زمان چون عبيد زاکاني		رخت از اين آشيانه برداريم
با مغان باده‌ي مغانه خوريم		راه خمارخانه برداريم
وقت آن شد که کار دريابيم		تا به کي غصه‌ي زمانه خوريم
ديده‌ي حرص و آز بر دوزيم		در شتاب است عمر بشتابيم
ما گدايان کوي ميکده‌ايم		پنجه‌ي زهد و زرق برتابيم
نه ز جور زمانه در خشميم		نه مقيمان کنج محرابيم
نه اسيران نام و ناموسيم		نز جفاي سپهر در تابيم
بنده‌ي يکروان يک رنگيم		نه گرفتار ملک و اسبابيم
گرد کوي مغان هميگرديم		دشمن شيخکان قلابيم
با مغان باده‌ي مغانه خوريم		مترصد که فرصتي يابيم
هر که او آه عاشقانه زند		تا به کي غصه‌ي زمانه خوريم
عشق شمعي از آن برافروز		آتش از آه او زبانه زند
مي درآيد به جوش و هر قطره		شعله چون بر شرابخانه زند
هر که زان باده جرعه‌اي بچشيد		عکس ديگر بر آستانه زند
بنده‌ي آن دمم که با ساقي		لاف مستي جاودانه زند
با حريفي سه چار کز مستي		شاهد ما دم از چمانه زند
خيز تا پيش از آنکه مرغ سحر		اين کند رقص و آن چغانه زند

بال زرين بر آشيانه زند

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته