که کرد عارض سيمين تو چو زر روزه | | مکن مدار براي من اي پسر روز |
چگونه ماهي، ماهي بود به سر روزه | | ز ماه روزه چو کاهي شد اي پسر ماهت |
سپيد شد شکرت همچو شير در روزه | | تو را چو از شکرت بوي شير ميآيد |
گشادهاي تو به خون دلي مگر روزه | | ز لعل پر نمکت بوي خون هميآيد |
لبم گشاد به خونابهي جگر روزه | | ز روزه تا تو لب چون شکر فروبستي |
تباه کرد به خون مردم بصر روزه | | ز بس که جست بصر چون هلال روي تو را |
به جان تو که بنگشاد او دگر روزه | | دل از فراق تو در روزهي وصال بماند |
که بيشکي برود حالي از شکر روزه | | اگر سال کنم بوسهاي جواب دهي |
که کس نداشت بدين شام تا سحر روزه | | وگر به شب طلبم بوسهاي بگويي روز |
بيار بوسه و بيمار گو بخور روزه | | چو من ز عشق تو بيمار و زار مانده اسير |
رواست گر بگشايد درين سفر روزه | | چو جان رنج کش من ز هجر در سفر است |
به يک شکر ز لب خوب دادگر روزه | | اگرچه من نگشايم وليک بگشايد |
ز خوان او بگشاده است قرص خور روزه | | خدايگان فلک قدر آنکه هر رمضان |
مدام در دو جهان گشت نامور روزه | | سه ماه روزه گرفت و ز نور روزه او |
که بو که شه بگشايد بدين قدر روزه | | ز بهر روزه شه نه سپر جشني ساخت |
ميان عرش معظم ز خواب و خور روزه | | فرشتگان که ز شوق خداي ميدارند |
موافقت را با شاه پر هنر روزه | | اگرچه صايم دهرند ليک بگشايند |
اگر ز هيچ شماري توان شمر روزه | | کسي که روزه گرفته است از شفاعت او |
ز ابر دست تو بگشاد بحر و بر روزه | | اگرچه خشکلب افتاد بحر و بر امروز |
مگر به خون دلم خصم بد گهر روزه | | حسام گوهريت لب ببست و نگشايد |
هماي چتر تو از دامن ظفر روزه | | چو بام فتح گشادي ز چتر لعل گشاد |
هبا شمر تو نماز وي و هدر روزه | | کسي که سرکشد از طاعت تو يک سر موي |
رديف کرد به مدح تو سر به سر روزه | | خدايگانا شعر لطيف را عطار |
که صد سخن بگشايد بديهه بر روزه | | منم که ختم سخن بر من است و زهره کراست |
هزار عيدت و عيديت باد هر روزه | | هميشه تا شب و روز است عيد روزي باد |