از سلیمان بن حفص نقل شده که گفت:
کانَ مُوسىَ بْنُ جَعْفَرٍ علیهماالسلام یُسَمّى وَلَدَهُ عَلِیّا الرِّضا وَ کانَ یَقُولُ: اُدْعُوا لى وَلَدى الرِّضا وَقُلْتُ لِوَلَدى الرِّضا، وَ قالَ لى وَلَدى الرِّضا. وَ إذا خاطَبَهُ قالَ یا أَبَاالْحَسَنِ.

هشام بن حکم مى‏گوید:
رَأَیْتُ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ علیهماالسلام یُعَزّى قَبْلَ الدَّفْنِ وَ بَعْدَهُ.

از اسماعیل بن الخطّاب روایت شده که گفت:
کانَ أَبْوالْحَسَنِ علیه‏ السلام یَبْتَدِى‏ءُ بِالثَّناءِ عَلَى إبْنِهِ عَلِىٍّ علیه‏ السلام وَ یُطْریهِ وَ یَذْکُرُ مِنْ فَضْلِهِ وَ بِرِّهِ ما لایَذْکُرُ مِنْ غَیْرِهِ کَأَنَّهُ یُریدُ أَنْ یَدُلَّ عَلْیهِ.

معتّب مى‏گوید:
کانَ أَبوالْحَسَنِ علیه‏ السلام یَأْمُرُنا إِذا أَدْرَکَتِ الثَّمَرَةُ أَنْ نُخْرِجَها فَنَبیعَها وَنَشْتَرِىَ مَعَ‏الْمُسْلِمینَ یَوْما بِیَوْمٍ

یحیى بن الحسن مى‏گوید:
کانَ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ علیهماالسلام إِذا بَلَغَهُ عَنِ الرَّجُلِ ما یَکْرَهُ، بَعَثَ إِلیْهِ بِصُرَّةِ دَنانیرَ، فَکانَتْ صُرارُهُ ما بَیْنَ الثَّلاثْمِائَةِ إِلىَ الْمِأَتَیْنِ دینارٍ، فکانَتْ صُرارُ مُوسى مَثَلاً.

اربلى مى‏گوید:
وَ کانَ [موُسىَ بْنُ جَعْفَرٍ علیهماالسلام]أَوْصَلَ النّاسِ لِأَهْلِهِ وَ رَحِمِهِ، وَ کانَ یَتَفَقَّدُ فُقَراءَ الْمَدینَةِ فىِ اللَّیْلِ فَیَحْمِلُ إلِیْهِمُ العَیْنَ وَالْوَرِقَ وَالدَّقیقَ وَالتَّمْرَ فَیُوصِلُ ذلِکَ إِلَیْهِمْ وَلایَعْلَمُونَ مِنْ أَىِّ جَهَةٍ هُوَ.

احمد بن هارون فرزند موفق مدینى از پدرش نقل مى‏کند که گفت: روزى امام کاظم علیه السلام کسى را دنبال من فرستاد، و با او سر یک سفره حاضر شدم و با او غذا خوردم و دیدم امام علیه‏ السلام زیاد حلوا خوردند، عرض کردم چقدر از این حلوا میل مى‏فرمائید، امام علیه‏ السلام فرمودند:
إِنّا وَ شیعَتَنا خُلِقْنا مِنَ الْحَلاوَةِ، فَنَحْنُ نُحِبُّ الْحَلْواءَ.

ابن اثیر مى‏گوید:
کانَ [مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ علیهماالسلام] یُلَقَّبُ بَألکاظِمِ، لِأَنَّهُ کانَ یُحْسِنُ إِلى مَنْ یُسیى‏ءُ إِلَیْهِ کان هذا عادَتَهُ أَبَدا.

سلیمان جعفرى گوید:
کان أبُوالْحَسَنِ علیه‏ السلام لایَدَعُ الْعَشَاءَ وَ لَوْکَعْکَةً وَ کانَ یَقُولُ: إِنَّهُ قُوَّةٌ لِلْجِسْمِ

موفق مدینى از پدرش و او هم از جدّش نقل نموده:
بَعَثَ إلَىَّ الْماضى [الامام الکاظم علیه‏ السلام] یَوْما فَأَجْلَسَنى لِلْغَداءِ، فَلَمّا جائُوا بِالْمائِدَةِ لَمْ یَکُنْ عَلَیْها بَقْلٌ، فَأَمْسَکَ یَدَهُ، ثُمَّ قالَ لِلْغُلامِ: أَما عَلِمْتَ أَنّى لاآکِلُ عَلى مائِدَةٍ لَیْسَ‏فیها خُضْرَةٌ فَأْتِنى بِالْخُضْرَةِ قالَ: فَذَهَبَ الْغلامُ، فَجاءَ بِالْبَقْلِ، فأَلْقاهُ عَلَى‏الْمائِدَةِ فَمَدَّ یَدَهُ علیه‏ السلام وَ أَکَلَ.