فرزند آوری و تربیت آن، از نگاه قرآن و روایت

داشتن فرزندان سالم و صالح می‌تواند پشتیبانی باشد برای آینده ای شما و زینت شما در این دنیا باشد.
 

از نگاه اسلام، داشتن فرزند و باقی گذاشتن نسل بر این دنیای خاکی برای هر مسلمانی یک امر پسندیده و نیکو است. شایسته یک فرد مسلمان نیست که با اختیار و توانایی خودش جلوی فرزند آوری را بگیرد و بدون ذریه بماند. 

نکته: برخی از افراد مشکلی با تولید بچه ندارند اما با جنسیت فرزند که دختر باشد یا پسر اختلاف پیدا می‌کنند و رنگ از چهره خود می‌بازند زمانی که متوجه شوند فرزندشان دختر است. 

اما وجود فرزند یک نعمتی است که خداوند به انسانها عطا کرده و به هر کسی که دوست داشته باشد فرزند پسر یا دختر می‌بخشد. خداوند در قرآن کریم می فرماید : مالکیت و فرمانروایی آسمانها و زمین فقط در سیطره خدا است، هر چه را بخواهد می‌آفریند، به هر کس بخواهد دختر عطا می‌کند و به هر کسی بخواهد پسر می‌بخشد. [1] 

یادآوری :اگر فردی برای تولد شما هدیه ای به شما بدهد، قطعا خوشحالی در سیمای شما نمایان خواهد شد و اظهار تشکر فراوانی هم خواهید کرد. فرزند دختر و پسر، هر دو هدیه الهی و آسمانی هستند که خداوند در دامان شما قرار داده و شایسته است برای این هدیه از خداوند تشکر کنیم. 
 

داشتن فرزندان سالم و صالح می‌تواند پشتیبانی باشد برای آینده ای شما و زینت شما در این دنیا باشد. بزرگان و پیامبران الهی برای فرزند آوری به درگاه خداوند دعا می‌کردند و از رحمت الهی ناامید نمی‌شدند. قرآن کریم، دعا و درخواست حضرت زکریا برای داشتن فرزند و اجابت شدن دعایش را اینگونه گزارش می دهد: و زکریا را یاد کن هنگامی که پروردگار خود را خواند: پروردگارا مرا تنها و بی فرزند مگذار و تو بهترین وارثان،،، پس دعای او را اجابت نمودیم و یحیی را بدو بخشیدیم. [2] 
 

بسیاری از نعمت ها در زندگی ما وجود دارند که ما قدر آنها را نمی‌دانیم و هیچ تشکری از خالق خود نمی‌کنیم و انتظار داریم این نعمت ها همیشه باقی بمانند. وقتی انسان از نعمت های خدا تشکر و قدر آن ها را می داند ، خدا از سپاس گزاری او شاد می شود و نعمت های بیش تری به او می بخشد ، سپاس نعمت های خدا یعنی اینکه از نعمت های داده شده خوب استفاده کنیم و آنها را هدر ندهیم.  شکر نعمت، نعمتت افزون کند/کفر، نعمت از کفت بیرون کند. 

وجود فرزند یکی از بزرگترین نعمت هاست که خداوند به انسانها عطا کرده و شایسته است شب و روز از خداوند تشکر کنیم و قدر نعمت هایش را بدانیم. حضرت ابراهیم برای نعمت فرزند که خداوند به او عطا کرده از خداوند تشکر می‌کند و با این عمل به ما آموزش می‌دهد که شما هم قدر این نعمت را بدانید و از خداوند تشکر کنید. خداوند در قرآن کریم به نقل از حضرت ابراهیم می فرماید : ستایش خدای را چه در وقت پیری، اسماعیل و اسحاق را به من عطا کرد. به راستی پروردگار من شنونده و اجابت کننده دعا است. [3]

توجه:بعد از اینکه خداوند، نعمت تولید نسل را به شما داده و دارای فرزند شدید،وظیفه شما این است فرزند سالم و صالحی تربیت کنید تا ذخیره خوبی در این دنیا و آخرت داشته باشید. بهترین فرصتی برای اینکه انسان بین تولد و مرگش استمرار برقرار کند، تربیت کردن فرزند صالح است. 

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند : هرگاه شخصی از دنیا برود، عملش قطع می‌شود و دیگر حسناتی برای او ثبت نمی‌شود مگر از سه چیز:صدقه جاریه، اثر عملی که از آن استفاده می‌شود. و فرزند صالحی که برای او دعا کند.[4]  بنابراین فرزند صالح و سالم یک زینتی در این دنیا برای والدینش محسوب می‌شود و یک سپرده ای است که سودش در آخرت نصیب شما خواهد شد و از وجودش لذت خواهید برد. 

فرزند، نعمتی بزرگ و منبع خیر است؛ منبع کرامت و سود دنیا و آخرت برای انسانی که مؤمن به حق است. و با این تفکر،از مشقت و سختی تربیت فرزند کاسته می‌شود. چون فرد مومن می‌داند که خداوند بعد از نعمت فرزند آوری، می‌خواهد که شما در امر فرزندپروری موفق باشید و فرزندان خود را مؤمن و شایسته تربیت کنید. 
 

پدر به عنوان اصلی ترین رکن و نماد خانواده، اگر در تربیت خودش کوشا باشد و حلال و حرام الهی را در زندگی خودش پر رنگ کند، تربیت فرزند کار سختی نخواهد بود. مادر، رکن دیگر خانواده، نقش قابل توجهی در رشد و شکوفایی استعداد و خلاقیت های وجودی فرزندان در محیط خانه دارد، تا آنجایی که طبق متون دینی ما یکی از عوامل سعادت و شقاوت هر انسانی در گرو اعمال، رفتار و حالات مادر در دوران بارداری است و آغاز نیکبختی و یا انحطاط افراد، به آن دوران مربوط می‌شود.[5] 

توجه: والدین در تربیت خودشان کوشا با‌شند و امورات و دستورات الهی را به خوبی انجام دهند و خودشان برای والدین خودشان فرزند خوبی باشند، تا فرزندان از شما  نحوه احترام گذاشتن به بزرگتر ها و حدود الهی را آموزش ببینند. 

پی نوشت :
[1] قرآن کریم، سوره مبارکه شورا، آیه 49
[2] قرآن کریم، سوره مبارکه انبیا، آیه 89 و 90
[3] قرآن کریم، سورهمبارکه ابراهیم، آیه 39
[4] حر عاملی، وسائل الشیعة، جلد 13، صفحه 292
[5] بحار الانوار، جلد ۵، صفحه ۹، باب نفی الظلم والجور عنه تعالی و تفسیر قمی، جلد ۱، صفحه ۲۲۷