آسیاگرایی در روم هر چند محدود و ناقص، ولی از طرف سیسرو تبلیغ می‌شد، کسی که در اوج قله خطابه رومی و نظریه خطابه قرار داشت.

رومی‌ها در دوران قدیم تاریخشان به ادبیات توجه اندکی نشان می‌دادند و تا قرن اول پیش از میلاد اثری با اهمیت خلق نکردند.

به نظر سیسرو تقلید نه تنها چیزی غیر از حقیقت است، بلکه از برخی جهات با آن متضاد نیز می باشد.

به عقیده ارسطو، هنر به حصول متعالی‌ترین هدف انسان که خوشبختی است یاری می‌رساند.

شاید بتوان اندیشه ارسطو را بدین صورت بیان کرد: هر زیبایی یک خیر است، اما هر خیری زیبایی نیست!

در دوره یونانی‌گرایی روش زندگی از بسیاری جهات تغییر کرد. سلطنت مطلقه، کشورهایی با سرزمین‌های پهناور و جمعیت میلیونی، جای دموکراسی آتنی و دولت شهرهای کوچک یونانی را گرفت.

هنگامی که یونانیان به زیبایی اشاره می‌کردند، تقریبا فقط به زیبایی اخلاقی می‌پرداختند تا به زیبایی زیباشناختی.

تنها محاسبه و اندازه می‌تواند درستی و دقت هنر را تضمین کند. این عنصر افلاطونی، میراثی فیثاغورثی بود.

دموکریتوس که در میان فیلسوفان باستان از عمیق‌ترین ذهنیت علمی برخوردار بود، و در زمینه پژوهش تاریخی نیز فعالیت می‌کرد، می‌گوید، موسیقی تاریخی نو دارد.

در هنر کلاسیک یونانیان فرض بر این است که برای هر اثر، قانون وجود دارد، به عبارت دیگر فرمی که هنرمند بدان متعهد است.