اين عنوان به طور کلي به تمام ديدگاههاي نقد ادبي که از دهه 1970 ساختگرائي را از حکومت بر ديدگاههاي زبانشناسي و نظام نشانه شناسي آن ساقط کرد، اطلاق مي‌شود. يکي از عواملي که اين تغيير ديدگاه را رواج داد

واژه anaphora برگرفته از زبان يوناني و به معني «برگشت» است. در اصطلاح سبک شناسي اين واژه براي توصيف زنجيره هاي انسجامي که جملات را با جملات پيش متصل مي‌سازد به کار مي‌رود. به سخن ديگر،

ترجيع در لغت بازگشتن است و در اصطلاح در شعر کلاسيک فارسي بيتي را گويند که در فواصل معين شعر تکرار شود، مثل بيت:

در لغت به گمان افکندن، به پندار‌ انداختن، به شک انداختن، فروگذاشتن و فروگذار کردن است و در اصطلاح از جمله‌ي صناعات لفظي است و آن است که گوينده در کاربرد يک کلمه، دو معناي نزديک و دور را مراد کند:

در لغت به معني کوتاه سخن گفتن، سخن کوتاه کردن، کوتاه گوئي، خلاصه گوئي، بيان مقصود در کوتاه ترين لفظ و کمترين عبارت است. ايجاز از صناعات بلاغي (بلاغت) است و چنانست که ترتيب معاني بر الفاظ افزون

بخشي از خصوصيت متن آنست که تنها مجموعه‌اي از جملات نامتصل نيست بلکه فرآيندهايي هستند که به آن متنيت (texuality) (مايکل‌هاليدي) گفته مي‌شود در زبانشناسي و تحليل گفتمان (discourse ananlysis)

التفات در لغت به معني از گوشه‌ي چشم نگاه کردن و واپس نگريستن است و در اصطلاح ادب صناعتي است که به موجب آن شاعر يا نويسنده در اثناي بيان مطلب، از غيبت به خطاب توجه کند يا از خطاب به غيبت متوجه

اغراق در لغت به معني پر در کشيدن کمان است اما در اصطلاح نوعي مجاز و وصف و مدح (مديحه) يا ذمّ چيزي زيادت از حدّ معمول به گونه‌اي که با عقل جور در نيايد و ممکن نباشد، مانند:

در لغت به معني به رنج افکندن، رنجانيدن، آزردن و در کاري دشوار انداختن است و آن را تضييق و تشديد نيز گفته‌اند که از اصطلاحات عربي است و در بديع شعراي فارسي آن را لزوم مالايلزم گفته‌اند. اين صنعت چنان

در لغت دراز گفتن، بسيار گفتن، درازگوئي، پرگوئي، تطويل کلام و مبالغه در آن به حدي که از اقتضاي تفهيم مقصود تجاوز کند. اطناب در بلاغت فارسي از مباحث علم معاني محسوب مي‌شود.