رفتم سوي بوستان نهاني دوشينه ز رنج دهر بدخواه در لطف و هواي بوستاني تا وارهم از خمار جانکاه خندان ز طراوت جواني ديدم گلهاي نغز و دلخواه

انجمن کرده‌اند زاغ و زغن باز بر شاخسار حيله و فن خار رسته به جايگاه سمن زاغ خفته در آشيان هزار گلبنان را دريده پيراهن بلبلان را شکسته بال نشاط

به مانند عقاب از تيزچنگي يکي زيبا خروسي بود جنگي براي جنگ و پرخاش آفريده گشاده سينه و گردن کشيده فروهشته دو غبغب چون دو گلبرگ نهاده تاجي از ياقوت بر ترگ

ساخت يکي چنگ به روز ازل دست خداي احد لم يزل بسته بر او پرده‌ي موزون ز نور بافته ابريشمش از زلف حور مويه‌ي او چاره‌ي بيچارگان نغمه‌ي او رهبر آوارگان

مي‌چميد آن گراز پست‌شعار در خيابان باغ، فصل بهار بر سر شاخ گل مديح‌طراز بلبلي چند از قفاي گراز مي‌سرودند شعرهاي لطيف گه به بحر طويل و گاه خفيف

که سرمايه‌ي جاوداني است کار برو کار مي‌کن، مگو چيست کار به فرزندگان چون همي خواست خفت نگر تا که دهقان دانا چه گفت که گنجي ز پيشينيان اندر اوست که : « ميراث خود را بداريد دوست

کوچ کردي تو و آثار تو ماند ايرجا! رفتي و اشعار تو ماند مي‌نهد آتشي از خويش به جا چون کند قافله کوچ از صحرا آتشت ماند ولي در دل من بار بستي تو ز سرمنزل من

دژم گشته از رازهاي نهفت شبي چشم کيوان ز فکرت نخفت رده بسته ناکاميش پيش روي نحوست زده هاله بر گرد اوي ز هر سو بر او ره گرفتند باز دريغ و اسف از نشيب و فراز

ز باغبان طبيعت ملول و غمگين بود نهفته روي به برگ اندرون گلي محجوب ولي ز نکهت او باغ عنبرآگين بود ز تاب و جلوه اگر چند مانده بود جدا جدا به سايه‌ي اشجار، فرد و مسکين بود ز اوستادي خورشيد و دايگاني...

سستي گرفت چيره‌زباني بدرود گفت فر جواني آن کلک همچو تيغ يماني شد نرم همچو شاخه‌ي سوسن آن آبدار گوهر کاني شد خاکسار دست حوادث